လူတုိ႕၏စိတ္ကို ေျခာက္ျခားေစတတ္ေသာ အရာမ်ားထဲတြင္ 'ည' ဟူေသာ ေဝါဟာရမွာ ပါဝင္ေလသည္။ 'ည' သည္ တိတ္ဆိတ္ေလေလ၊ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းေလေလပင္ ျဖစ္၏။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ညဥ့္နက္ အမ်ားသူငါ အိပ္ေမာက်ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း အိပ္စက္မရ ႏုိးၾကားေနရေသာ အျဖစ္ကို ႀကံဳဖူးသူမ်ားမွာ တိတ္ဆိတ္ေသာ ည၏ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းပံုကို အလြယ္တကူ လက္ခံႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ ထိုသုိ႕ မိမိ၏အခန္းတြင္း ညအခ်ိန္ တစ္ေယာက္တည္း ႏုိးၾကားေနရျခင္းထက္ ညအခ်ိန္ ေတာလမ္းခရီးတစ္ခုအား အေဖာ္မပါဘဲ ျဖတ္သန္းသြားေနရသူ၏ အျဖစ္က ပို၍ပင္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေပလိမ့္မည္ ျဖစ္၏။

ယခုတင္ျပမည့္ အျဖစ္အပ်က္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ခန္႕က ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ ရြာတစ္ရြာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာ၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ ထန္းတန္း ဟူေသာ ရြာတစ္ရြာ ရွိသည္။ ထုိရြာတြင္ ေနထုိင္ေသာ ဦးအုတ္ႏွင့္ ေဒၚမယ္စံ တုိ႕မွ ေမြးေသာ သားႀကီးျဖစ္သူ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း ထုိၿမိဳ႕၌ပင္ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့သည္။

ကိုစုိးေက်ာ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ငါးႏွစ္ခန္႕ ၾကာသည္အထိ ၎၏မိဘမ်ားရွိရာ ဇာတိရပ္ရြာဆီသုိ႕ ျပန္လည္ ေျခဦးလွည့္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါေခ်။ မွတ္မွတ္ရရ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေနစဥ္ ကာလအတြင္း ကိုစိုးေက်ာ္၏ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚမယ္စံမွာ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ အိပ္ယာထက္ လဲေနခဲ့ပါသည္။ ေဒၚမယ္စံမွ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဦးအုတ္အား 'ကိုအုတ္ရယ္ က်ဳပ္ျဖင့္ ေနရေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ဳပ္မေသခင္ေလးမွာ လူေလးစိုးေက်ာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကိုေတာ့ ျမင္သြားခ်င္မိတယ္ေတာ္' ဟူ၍ ေျပာၾကားေလရာ ဦးအုတ္မွာ ၎၏သားထံ ရြာသို႕ ေခတၱခဏ ျပန္လာခဲ့ရန္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေလသည္။



ဖခင္၏ အေၾကာင္းၾကားစာကို ရရခ်င္းပင္ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ၎၏ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို မႏၱေလးတြင္ပင္ ေနခဲ့ေစ၍ ၎တစ္ကိုယ္တည္း ရြာဆီသုိ႕ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ မေကြး - ေရနံေခ်ာင္း ကတၱရာ လမ္းမႀကီး၏ နံေဘးတြင္ရွိေသာ ရြာဆီသုိ႕သြားရာ ေတာလမ္းထိပ္သို႕ ကိုစိုးေက်ာ္ ေရာက္ေသာအခါ အခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းေနၿပီ ျဖစ္၏။ (မွတ္ခ်က္ ။   ။ ကတၱရာ လမ္းမႀကီးမွ ခြဲထြက္၍ ရြာမ်ားသုိ႕သြားရာ ေတာလမ္းထိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အေခၚအားျဖင့္ တာထိပ္ဟူ၍ ေခၚပါသည္။ တာထိပ္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ရြာဆီသို႕ (၁၅) မုိင္ခန္႕ ကြာေဝးပါသည္။)

တာထိပ္သုိ႕ ညေနေစာင္းအခ်ိန္တြင္မွ ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုစိုးေက်ာ္မွာမူ မိခင္ႀကီး၏ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ နားေနျခင္းမရွိဘဲ ရြာဆီသုိ႕ ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။ ၎တာထိပ္မွ ထန္းတန္းရြာသို႕ ေျခလ်င္သြားမည္ ဆုိပါက အနည္းဆံုး (၅) နာရီခန္႕ ၾကာျမင့္တတ္ေလသည္။ ကိုစိုးေက်ာ္ တာထိပ္မွ စတင္ထြက္ခြာခဲ့ေသာ အခ်ိန္မွာ ညေန (၆) နာရီခန္႕ ရွိေနၿပီ ျဖစ္၏။

x x x x x x x x

ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ေတာ္ရုံ ေၾကာက္တတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္လင့္ကစား သတၱိေျပာင္ေျမာက္သူ တစ္ဦးလည္း မဟုတ္ေခ်။ ယင္းေၾကာင့္ ဓာတ္မီးတစ္လက္ကို အားျပဳရင္း ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲတြင္ အေဖာ္မပါ တစ္ေယာက္တည္း ေလ်ာက္လွမ္းေနရေသာ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းေဘးဝဲယာကို ၾကည့္ရင္း ၾကက္သီးထေနမိေလေတာ့သည္။

တာထိပ္မွေန၍ စတင္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္မွာ (၄) နာရီခန္႕ပင္ ရွိခဲ့ေလၿပီ။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ည (၁၀) နာရီခန္႕ျဖစ္၏။ ရြာဆီသို႕ ဦးတည္ျပန္လာခဲ့သူ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ (၅) ႏွစ္တုိင္တုိင္ ရြာႏွင့္ ကင္းကြာေနခဲ့သူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေမွာင္မဲေနေသာ ေတာလမ္းခရီးထဲတြင္ လမ္းရွိရာ မွန္းဆ၍သာ သြားလာေနရသည္။ ယင္းသုိ႕ မွန္းဆသြားလာေနရင္း ကိုစိုးေက်ာ္မွာ မိမိကိုယ္ကို သံသယ ဝင္လာမိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎၏ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီတြင္ ေရကန္တစ္ကန္အား လွမ္း၍ ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထန္းတန္းရြာသို႕သြားရာ လမ္းတြင္ ေရကန္ မရွိေခ်။

ေရကန္၏ အမည္မွာ 'လိပ္ကန္' ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ယခင္က ယင္းေရကန္တြင္ လိပ္အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ 'လိပ္ကန္' ဟူ၍ ေခၚဆုိျခင္း ျဖစ္သကဲ့သုိ႕ ယင္းေရကန္မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လူစားသည္ဟု နာမည္ႀကီး၍ လူတို႕၏လိပ္ျပာကို ႏုတ္ယူတတ္သည္ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း 'လိပ္ကန္' ဟူ၍ ေခၚဆုိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အဆိုပါ 'လိပ္ကန္' မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေလးတုိင္စင္ရြာ၏ အေနာက္ေတာင္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းတြင္ တည္ရွိေလသည္။ သရဲၾကမ္းသည္ ဟူ၍လည္း လြန္စြာ နာမည္ႀကီးေသာ ေရကန္တစ္ကန္လည္း ျဖစ္ေပသည္။

ေရကန္အနီးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ေလးတုိင္စင္ရြာရွိ လိပ္ကန္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိလိုက္ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ လိပ္ကန္၏ ထင္ရွားေသာ အမွတ္အသား ျဖစ္သည့္ ေရကန္ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္တြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးအား ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ယခုလမ္းသို႕ မွားယြင္း၍ လာခဲ့မိေသာ္လည္း ေလးတုိင္စင္ရြာသို႕ ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရ၍ မိမိရြာသို႕ျပန္ရန္ ခက္ခဲေတာ့မည္ မဟုတ္သည္ကို ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာသကဲ့သုိ႕ ရွိေလသည္။ သို႕ရာတြင္ လိပ္ကန္၏ေဘး မန္က်ည္းပင္ႀကီး၏ ေအာက္မွ ျဖတ္သန္းသြားရမည့္ အေရးကို ေတြးမိ၍ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထေနမိေတာ့သည္။

x x x x x x x x

မန္က်ည္းပင္ႀကီးမွာ ညအေမွာင္ထုေအာက္တြင္ တေစၦႀကီးတစ္ေကာင္ မတ္မတ္ရပ္ေနသည့္ႏွယ္။ ကုိစုိးေက်ာ္မွာလည္း မိမိစိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း မန္က်ည္းပင္ႀကီးဆီသုိ႕ ေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။ လူသြားလမ္းမွာလည္း အဆိုပါ မန္က်ည္းပင္ႀကီး ေအာက္မွ ျဖတ္သြားရသည့္ လမး္တစ္လမ္းတည္းသာ ရွိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးအား လန္႕ေနသနည္းဟူမူ လိပ္ကန္ မန္က်ည္းပင္ႀကီးမွာ လြန္စြာ သရဲၾကမ္းသည္ဟု မိမိတုိ႕ ထန္းတန္းရြာအထိ နာမည္ႀကီးေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

မန္က်ည္းပင္ႀကီး အနားသို႕ ကိုစိုးေက်ာ္ေရာက္သြားေသာအခါ မန္က်ည္းပင္ႀကီး အထက္မွ 'ေျဖာင္း' ခနဲ ဟူေသာ သစ္ကိုင္းႀကီး က်ိဳးက်သည့္အသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ယင္းအသံေၾကာင့္ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေလ်ာက္လွမ္းလာေသာ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ တစ္ခ်က္လန္႕သြားကာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေပၚသို႕ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထုိးၾကည့္လိုက္မိသည့္အခိုက္ 'ဝုန္း ...' ဟူေသာ အသံႀကီးႏွင့္အတူ မန္က်ည္းပင္ေပၚမွ မည္းမည္း အေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ခုန္ဆင္းလာသည္ကို ကိုစိုးေက်ာ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ထုိမည္းမည္းႀကီး အေကာင္ႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ထန္းသီးလံုး ပမာဏခန္႕ရွိၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း အနက္ေရာင္ အေမြးရွည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလသည္။

ရုတ္တရက္ ထုိမည္းမည္းအေကာင္ႀကီး (သရဲႀကီး) အား ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္းထ၊ မ်က္လံုးမွာ ျပဴး၍သြားကာ 'ေအာင္မေလးဗ် ...' ဟု ေၾကာက္အားလန္႕အား ေအာ္ဟစ္ရင္း ေျခေထာက္ႏွင့္တင္ပါး တစ္သားတည္းက်ေအာင္ ေျပးပါေလေတာ့သည္။ သူ၏ပါးစပ္မွလည္း က်က္မွတ္ထားဖူးသမွ် ဘုရားစာမ်ားအား တြင္တြင္ႀကီး ေအာ္ဟစ္ရြတ္ေနမိေလသည္။

ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေနာက္သို႕ လွည့္၍မွ်ပင္မၾကည့္ဘဲ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားေနခဲ့သည္။ ထုိသုိ႕ မေနမနား ေျပးလႊားေနခဲ့ေသာ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ေမာဟိုက္လာေသာေၾကာင့္ ေျပးျခင္းကို ရပ္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သရဲႀကီးကို မေတြ႕ရေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေလေတာ့သည္။ အတန္ငယ္ အေမာေျပသြားေသာအခါ ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ဘယ္ဆီသို႕ ေရာက္ေနသလဲ ဆုိသည္ကို သိရန္အတြက္ ဓာတ္မီးျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္သို႕ လွည့္ပတ္ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။

ထိုသို႕ ပတ္ဝန္းက်င္အား ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ 'ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလိုက္လို႕ရြာ' ဆိုသကဲ့သုိ႕ ေလးတုိင္စင္ရြာ၏ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တည္ရွိေသာ ေသသူမ်ား၏ အရုိးအုိးမ်ားကို ဂူသြင္းရာ ေတာင္ကုန္းငယ္ (ဂူကုန္း) အား ေတြ႕ျမင္လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ထို႕ထက္ ဆုိးသည္ကား အုတ္ဂူတစ္လံုးေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ မည္းမည္း အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္မွာ ကိုစိုးေက်ာ္အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

'ေအာင္မေလးဗ် ...' ဟု ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ကိုစိုးေက်ာ္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ရြာဦးေက်ာင္းဆီသုိ႕ သုတ္ေျခတင္ရျပန္ ပါေတာ့သည္။ အုတ္ဂူေစာင့္ သရဲႀကီးမွာ ကိုစိုးေက်ာ္၏ ေနာက္သို႕ လိုက္ခဲ့ျခင္း မရွိပါေခ်။ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းတံခါးအား တဒုန္းဒုန္းထုရင္း 'ဆရာေတာ္ ဘုရား ... ဆရာေတာ္ ဘုရား ... ကယ္ေတာ္မူပါဦးဘုရား ...' ဟူ၍ အခါခါ ေအာ္ဟစ္ေလသည္။

'ေဟ့ ... ဘယ္သူလဲေဟ့' ေက်ာင္းအတြင္းမွ ခပ္မာမာ ေမးျမန္းလိုက္ေသာ အသံပိုင္ရွင္မွာ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ 'ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပါ ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ လမ္းမွာ သရဲေတြနဲ႕ေတြ႕ခဲ့လို႕ ေျပးလာခဲ့ရပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို ကယ္ပါဦးဘုရား' ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ယင္းသို႕ တံခါး၏ အျပင္ဘက္မွေန၍ ဆရာေတာ္အား ေလ်ွာက္ထားလိုက္ေလသည္။

'ေဟ့ .. ေခတ္ကာလ မေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းက လူဆုိးလား၊ လူေကာင္းလား ဒုိ႕က သိႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းက လူဆုိးျဖစ္ေနရင္ ဒို႕ေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့ကြ' ဆရာေတာ္၏ စကားမွာလည္း မမွားေခ်။ ယင္းကာလတြင္ ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ မသိၾကေသာ လူဆုိး၊ လူမိုက္မ်ားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကုိပင္ ညအခ်ိန္ ခရီးသြား ဟန္ေဆာင္၍ ဓားျပတုိက္ဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ရွိေနေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။

'ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ လူေကာင္းပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ထန္းတန္းရြာက ဦးအုတ္ သားပါ ဘုရား။ လမ္းမွားၿပီး လိပ္ကန္ဘက္ကေန လာခဲ့မိပါတယ္ ဘုရား။ လမ္းမွာ သရဲႀကီးေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရလုိ႕ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကို ေျပးလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သနားပါဦး ဘုရား' ကိုစိုးေက်ာ္မွာ တံခါးေရွ႕တြင္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ထုိင္ရင္း ဆရာေတာ္အား ေတာင္းပန္ ေလ်ွာက္ထားေနေလသည္။

အတန္ၾကာသည္အထိ ေက်ာင္းအတြင္းမွ ဆရာေတာ္၏ ျပန္ၾကားသံကို မၾကားရ။ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ခဏမွ်အၾကာ 'က်ီ ...' ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတံခါးမွာ ပြင့္လာေလသည္။ ေက်ာင္းအတြင္းတြင္ ေရနံဆီမီးအိမ္ကို ထြန္းညွိထားေလသည္။ ေရနံဆီမီးအိမ္၏ အလင္းျဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္၊ ကိုရင္ေလး (၁၀) ပါးႏွင့္ ကပၸိယႀကီး တစ္ေယာက္ကို ကိုစိုးေက်ာ္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေလေတာ့သည္။

ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ဆရာေတာ္၏ ေျခအစံုအား ေျပးဖက္ရင္း ၎၏ ဦးထိပ္ျဖင့္ ဦးတိုက္ကာ 'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား' ဟူ၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာၾကားပါေတာ့သည္။ 'ကဲ ... ကဲ ဒကာေလး ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ဒကာေလး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလာၿပီပဲ နားလိုက္ပါဦး ဒကာေလး၊ ဒကာေလး သရဲေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကို မနက္က်မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာေပါ့။ ဟုတ္ၿပီလား။ ကပၸိယႀကီး ဒီဒကာေလးအတြက္ အိပ္စရာေနရာ ျပင္ေပးလိုက္ပါဦးကြယ္ ...'

ကိုစိုးေက်ာ္မွာ ကပၸိယႀကီး ေပးေသာေနရာတြင္ထိုင္ရင္း 'ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ' ဟူ၍ ကပၸိယႀကီးအား ေျပာေလသည္။ ကပၸိယႀကီးမွ 'မလိုပါဘူး ေမာင္ရင္ရယ္။ ေမာင္ရင့္ပံုစံၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေျပးလႊားလာခဲ့ရပံုပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္ ေရာက္လာၿပီဆုိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ေတာ့။ ဟုတ္ၿပီလား' 'ဟုတ္ကဲ့ပါ ကပၸိယႀကီး ... ။'

မနက္ မုိးေသာက္ေသာအခါ ကိုစုိးေက်ာ္မွာ ၎၏ညက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ဆရာေတာ္ထံတြင္ ေလ်ာက္ၾကားၿပီး ေလးတိုင္စင္ရြာ၏ ေျမာက္ဘက္ (၃) မုိင္ခန္႕အကြာတြင္ တည္ရွိေသာ ၎၏ ဇာတိရပ္ရြာ ဖခင္ဦးအုတ္ႏွင့္ ေဒၚမယ္စံ ရွိရာ ထန္းတန္းရြာသို႕ ျပန္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာအား ယင္းအခ်ိန္က ကပၸိယႀကီး ျဖစ္ခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘႀကီးမုိး မွ ကၽြန္ေတာ္အား ျပန္လည္ ေျပာျပခဲ့ျခင္းအား ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေရးသားသူ - အံစာတံုး
(http://anzartone.blogspot.com/)