Slider Section

ေမာင္မိုးႏွင့္ သူေတာင္းစားသားအဖ

တစ္ေန႕သ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္ စံျပေစ်းႀကီးအနီး လူစည္ကားလွေသာ လူသြားစႀကၤန္၏ တစ္ခုေသာေနရာတြင္ စုတ္ခ်ာလွေသာ အဝတ္အစားတို႕အား ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဖြာလန္ႀကဲေနေသာ ဆံပင္တို႕ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ သူေတာင္းစားႀကီးတစ္ဦးသည္ ေခ်းအထပ္ထပ္ ညစ္ေပကာ ပိန္ရႈံ႕လ်က္ရွိေသာ ဒန္ဖလားတစ္လံုးအား ေရွ႕သို႕ခ်၍ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေနလ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

၎၏ အနီးတြင္လည္း ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ခုအား ေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အဆိုပါ ခ်ိဳင္းေထာက္တြင္ အဝတ္စမ်ားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ေနရာမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။ ယင္းအခ်က္ကို ေထာက္ဆ၍ သူေတာင္းစားႀကီးသည္ ခ်ိဳင္းေထာက္ အသစ္မဝယ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ က်ိဳးေနေသာ ေနရာမ်ားအား အဝတ္စမ်ားျဖင့္သာ ပတ္ခ်ည္၍ အသံုးျပဳေနရဟန္ တူေလ၏။ သူေတာင္းစားႀကီး၏ အနီးတြင္လည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ အဝတ္မ်ားအား ဝတ္ဆင္ထားေသာ အသက္ (၁၀) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။

"သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ထမင္းမစားရေသးလို႕ ထမင္းဖိုးေလးမ်ား သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ"

ဟု သူေတာင္းစားႀကီးသည္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားအား မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေတာင္းရမ္းေလ၏။ ၎၏ သားေလးမွာလည္း -

"အကိုႀကီး၊ အမႀကီးတို႕ရယ္ … ထမင္းဖိုးေလးမ်ား သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ"

ဟု ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အသံေလးျဖင့္ တစာစာ ေတာင္းရမ္းေနေလ၏။

အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားသည္ သူေတာင္းစားသားအဖတို႕အား သနားေသာအားျဖင့္ မိမိတို႕ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးမ်ားအား သူေတာင္းစားႀကီး၏ ေရွ႕ရွိ ဒန္ဖလားစုတ္ႀကီးထဲသုိ႕ ထည့္သြားၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားကမူ မိမိတို႕ေဇာႏွင့္မို႕ သူေတာင္းစား သားအဖတို႕အား သတိပင္ မမႈမိၾကပါေပ။

Labels:

အာဠာဝက ေမာင္ဗ်ာသ - ၁

ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ဗ်ာသ

တစ္ေန႕သ၌ ေက်းေတာရြာေလး တစ္ရြာ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ တည္ရွိေသာ ပ်ဥ္ေထာင္ စာသင္ေက်ာင္းေလး အနီးရွိ စိန္ပန္းပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ လြယ္အိတ္ေလးမ်ားအား ကိုယ္စီလြယ္ထားၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္အား ေတြ႕ရေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာ ေက်ာင္းသားေလးမွာ ေခါင္းကို ေျပာင္ေနေအာင္ တံုးထားၿပီး တစ္ေယာက္ေသာ ေက်ာင္းသားေလး မွာမူ ေမြးတည္းကပင္ ဆံပင္ မညႇပ္ခဲ့သည့္အလား လူႏွင့္မလိုက္ေအာင္ပင္ ၎၏ ဆံပင္တို႕မွာ ရွည္လ်ားေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္၏ အနီးတြင္ သာကူေရာင္းေသာ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေလ၏။ ထိုအေဒၚႀကီးသည္ ထန္းလ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ က်ိဳခ်က္ထားေသာ အတန္ငယ္ ပူေလာင္ေနသည့္ သာကူမ်ားအား စတီးပန္းကန္လံုးေလးမ်ား အတြင္းသို႕ ခပ္ထည့္ၿပီးေနာက္ ဇြန္းကိုယ္စီတပ္ကာ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္အား ေပးေလ၏။ ထိုအခါ ဆံရွည္ႏွင့္ ကေလးမွ ၎အတြက္ ေပးေသာ သာကူပန္းကန္အား လွမ္းယူလိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာ ရႊဲ႕လိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ သာကူသည္ အေဒၚႀကီးအား -
“ေဒၚေအးေမႀကီး ကလည္းဗ်ာ။ သာကူ တစ္က်ပ္ဖိုးက နည္းတာေပါ့။ က်ဳပ္ကို ထပ္ထည့္ေပးဦး”
ဟူ၍ အတြန္႕တက္ေလသည္။ ထိုအခါ သာကူသည္ အေဒၚႀကီးမွာ ဆံရွည္ကေလးအား “စားၿပီးရင္ အဆစ္ ထပ္မေတာင္းနဲ႕ေတာ့၊ မရေတာ့ဘူး” ဟုဆိုကာ သာကူ အနည္းငယ္ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္ေလ၏။

Labels:

ကမၻာ့ အႏၱရာယ္အမ်ားဆံုး တိရစၦာန္ (၁၀) မ်ိဳး

၁။ ျခင္ (Mosquito)


ရုိးရုိး အျမင္အားျဖင့္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ” ျခင္ ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြက ဘာအႏၱရာယ္ ရွိလို႕လဲ ..? ” ဆိုၿပီး ေမးခြန္း ထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ …။ ျခင္ေတြက အရြယ္အစားအားျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္သည္းခြံေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ လာကိုက္သလား …၊ ျဖတ္ခနဲ ရိုက္သတ္လိုက္ရုံပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျခင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြက တကယ့္ေရာဂါပိုးေတြကို သယ္ေဆာင္ ထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကမၻာ့ လူသတ္သမား အႀကီးစားေတြ လို႕ေတာင္မွ သတ္မွတ္ထားၾကပါေသးတယ္။

ျခင္ေတြ သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ ေရာဂါပိုးေတြကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့ အတုိင္း ငွက္ဖ်ား၊ ဆင္ေျခေထာက္၊ West Nile Virus ဆိုတဲ့ ေရာဂါပိုးေတြပါပဲ။ ဒီထဲမွာ အႏၱရာယ္ အႀကီးဆံုးကေတာ့ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါပိုးပါပဲ။ ဒီေရာဂါ ကူးစက္ခံေနရသူ အေရအတြက္ဟာ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ တစ္ဝက္ခန္႕ ရွိတယ္လို႕ WHO မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ျခင္ေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ တစ္ႏွစ္ကို ၂ သိန္းမွ ၃ သိန္းၾကား ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

Labels:

သရဲကို ထိကိုင္မိျခင္း

က်ေနာ္တို႕ ရြာမွာေပါ့ …။ ဦးထြန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရြာရဲ႕ ညေနခင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဦးထြန္းျမင့္တို႕ အိမ္ကို လာေနက် လူတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူက ဦးနီ …။ ညေနဆိုရင္ ဦးနီ က ဦးထြန္းျမင့္ရဲ႕ အိမ္ကိုလာၿပီး ေရေႏြးေသာက္ရင္း စကား စျမည္ ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။

ဦးနီ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္ မေကာင္းျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးထြန္းျမင့္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အင္း .. ေမာင္နီ တစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလို႕ မ်ားလား မသိပါဘူး … ဆိုၿပီး ဦးထြန္းျမင့္ ေမွ်ာ္ေနမိတာေပါ့။ အဲလို ဦးနီ ေနမေကာင္း ျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာ တစ္ခုေသာ ညေနမွာေပါ့ …။ ဦးထြန္းျမင့္ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္း ထိုင္ေသာက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ ဦးထြန္းျမင့္က မ်က္စိ အျမင္ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။



Labels:

ေတာင္ေပၚက တေယာသံ

ထိုေတာင္

ထိုေတာင္သည္ အျမင့္အားျဖင့္ မနိမ့္လြန္း၊ မျမင့္လြန္းေပ။ ထိုေတာင္ေပၚ၌ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီတစ္ဆူလည္း တည္ထားေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ထိုေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္၍ ဘုရား ဖူးေျမာ္သူမွာ နည္းပါး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုေတာင္ ပတ္လည္တြင္ ခ်ံဳပုတ္မ်ား၊ ဆူးရွိသည့္ အပင္မ်ား မ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ အျပင္ လူသြားလမ္း ဟူ၍ ေကာင္းစြာ မရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပသည္။

ထိုေတာင္၏ ေျမာက္အရပ္ ႏွစ္မုိင္ခန္႕ အကြာတြင္မူ ရြာငယ္တစ္ရြာ ရွိေလသည္။ ထိုရြာငယ္၏ အမည္မွာ ရြက္လွရြာ ဟူ၍ တြင္ေလ၏။ ထိုရြာမွ ရြာသူရြာသားမ်ားမွ ထုိေတာင္အား ရန္ေအာင္ေတာင္ ဟူ၍ ေခၚတြင္ၾကေလ၏။ ယင္းအမည္တြင္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာလည္း ယခင္က ထုိေတာင္ပတ္လည္တြင္ တည္ရွိေသာ ေျမပဲ၊ ႏွမ္းမ်ား စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ယာခင္းမ်ားမွာ ဦးရန္ေအာင္ ဟူေသာ လူႀကီးတစ္ဦးမွ ပိုင္ဆုိင္ေလေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ကိုလည္း ဦးရန္ေအာင္ ေတာင္ဟူ၍ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေဝၚသည္မွစ၍ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဟူေသာအမည္မွာ တြင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိေတာင္ေပၚတြင္ တည္ထားေသာ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလးကိုလည္း ေတာင္၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ပင္ ရန္ေအာင္ေစတီ ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလ၏။ ထိုေစတီေလးအား မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္အခါ၌ မည္သူ တည္ထားခဲ့သည္ကို မည္သူမွ အတိအက် မသိၾကေပ။ ထိုေစတီႏွင့္ ထိုေတာင္တြင္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ား၊ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍လည္း ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ရြာမ်ားတြင္ သတင္းႀကီးေလ၏။ ယင္းအခ်က္သည္လည္း ထိုေတာင္ေပၚသုိ႕ အသြားအေရာက္ နည္းျခင္း အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္၍ ေနေပေတာ့၏။


Labels:

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေရႊဥ ဥေသာ ငွက္အေၾကာင္း

တစ္ေန႕သ၌ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္မင္း သည္ ဆူညံလြန္းျခင္း၊ တိတ္ဆိတ္လြန္းျခင္း စသည့္ အစြန္းႏွစ္ပါး လြတ္ၿပီး အတန္အသင့္ လူသြားလူလာ ရွိေသာ လမ္းကေလး နံေဘး၌ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး၌ ထိုင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္အား ဇိမ္ခံ၍ ေသာက္ေနေလ၏။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ဝက္ခန္႕ ကုန္သြားေသာအခါ အသင့္ ေဆာင္ထားေသာ စီးကရက္ဘူးအတြင္းမွ စီးကရက္တစ္လိပ္အား ထုတ္ယူ၍ မီးညႇိ ရိႈက္ဖြာကာ ဟိုေတြး ဒီေငးျဖင့္ အားလပ္ျခင္း အရသာအား အျပည့္အဝ ယူေနမိေလေတာ့၏။

ထိုအခိုက္တြင္ အသက္အားျဖင့္ (၄၀) ဝန္းက်င္ခန္႕ရွိသည့္ မႈတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိေသာ လူႀကီး တစ္ဦးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထိုင္လ်က္ ရွိသည့္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး အတြင္းသို႕ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေလ၏။ ထိုလူႀကီးသည္ ဆိုင္အတြင္းသို႕ အကဲခတ္ ၾကည့္ရႈလိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ ထိုင္လ်က္ ရွိေသာ စားပြဲသို႕ လာေရာက္ ထိုင္ေလ၏။

ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လူႀကီးအား တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆိုင္အတြင္းမွ စားပြဲဝုိင္းမ်ားကိုလည္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈမိေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ အျခားဝုိင္းမ်ားမွာ ထိုင္သူမ်ား ရွိေနသည့္ အတြက္ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ ထိုလူႀကီး ကၽြႏ္ုပ္ စားပြဲသို႕ လာေရာက္ ထိုင္ျခင္း ေပေလာ ဟူ၍ စူးစမ္းလိုသျဖင့္ ၾကည့္ရႈမိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းသို႕ ကၽြႏ္ုပ္ ၾကည့္ရႈလိုက္ေသာအခါ အားလပ္လ်က္ ရွိေသာ စားပြဲဝုိင္း (၃) ဝုိင္းခန္႕ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အတန္ငယ္ ေဒါပြမိသြား၏။



Labels:

ဆိုရုံေလးပါပဲ …

ရြယ္ရည္စူး ထားခဲ့ဖူးသူမုိ႕
ႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ထားေပမယ့္လည္း
ေနရာေဟာင္းေတြဆီ ျပန္ေရာက္သြားတိုင္း
ဟိုအရင္က အေငြ႕အသက္ေတြဟာ
ရင္ကိုလာၿပီး ရုိက္ခတ္တယ္ …

သူ လမ္းခြဲသြားခဲ့စဥ္က
ကမၻာမွာ ေယာက္ခ်ာခ်ာနဲ႕
ေနစရာရွာမရဘဲ အသက္ရွင္ခဲ့ရတယ္ …

အခ်စ္ဦးမို႕
ရူးေလာက္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့တာလည္း သူအသိ
ဒါေပမယ့္လည္း
အသည္းကိုေတာ့
တစ္စစီ ဖဲ့ေျခြသြားခဲ့တယ္ …


Labels:

ခ်စ္ေသာ စံပါယ္

သူ႕ရနံ႕က ႏွစ္သက္စဖြယ္ …

သူ႕စိတ္ရင္းက ျဖဴစင္တယ္ ….

သူ႕ပြင့္ဖတ္က ယုယခ်င္စဖြယ္ …

သူ႕ကို နမ္းရိႈက္မိေတာ့တယ္ …

အုိ .. ခ်စ္ေသာ စံပါယ္ ………………။

အေရွ႕ အရပ္မွာ က်င္လည္ကာ က်က္စားေနတဲ့ ေနမင္း၊ အေနာက္အရက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ကာ ေနရာယူတဲ့အခါ ခ်စ္သူနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေျပာမယ့္ စကားေတြကို စဥ္းစားရင္းနဲ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းစားဖို႕ေတာင္မွ ေမ့ေနတတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕လံုးမွာလည္း အေပ်ာ္ေတြက ပင့္ေျမွာက္ကာထားလို႕ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေျမာက္တက္ေနသလားပါပဲ …။

ပန္းပြင့္ေလးတို႕ရဲ႕ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပြင့္ဖတ္ေတြ ဖြင့္ဟ၊ အလွေတြ ရုပ္လံုးၾကြလာပံုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေအးျမျခင္း သရုပ္ျပ လမင္းရဲ႕ ဇာတ္ထုပ္အကကိုလည္း တခုတ္တရ ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ အားမေပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လို႕လည္း စံပါယ္ဆိုသူ ခ်စ္သူလာမယ့္လမ္း မေရာက္ခင္ ကတည္းက ႀကိဳတင္မွန္းလို႕ လွမ္းခဲ့မိသူရယ္ပါ။ ဒီလုိေျပာေတာ့ စံပါယ္က ၿပံဳးတယ္။ “ကို က စကားတတ္တယ္” … တဲ့။ နားဝင္ခ်ိဳရုံသက္သက္ လုပ္ဇာတ္ခင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး ခ်စ္စံပါယ္။ ရင္တစ္ခုလံုးကို စံုကန္ၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့တဲ့ စကားေတြရယ္ပါ။ ဒီအခါ စံပါယ္က ဖြဖြေလးၿပံဳးလို႕ ခြန္းတံု႕ဟတယ္။ “ကို တကယ္ခ်စ္တာ စံပါယ္ သိပါတယ္ ကိုရယ္” … တဲ့။



Labels:

ည ….. သည္

ည ….. သည္
ေမွာင္ေန၏ …..။


ည ….. သည္
တိတ္ဆိတ္ေန၏ …..။

ည ….. သည္
အိပ္စက္သူတို႕၏
ႏွစ္သက္ရာလည္း ျဖစ္၏ …..။

ည ….. သည္
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အသံတို႕
ႀကီးစုိးရာလည္း ျဖစ္၏ …..။

ည ….. သည္
အိပ္မက္ အမ်ားအျပား
ေပါက္ဖြားရာလည္း ျဖစ္ေန၏ …..။


Labels:

“ေန႕မွာ ယင္၊ ညမွာ ျခင္”

က်ေနာ္ဟာ အညာသားတစ္ေယာက္ပါ။

ရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္က အေဒၚရဲ႕ အိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕အတြက္ အေဖတို႕ အေမတို႕နဲ႕ ခြဲခြာၿပီး ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကို ေျပာင္းလာခဲ့ရတယ္။ အေဒၚက အေဝးေျပး ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ ကက နဲ႕ လာႀကိဳမွာ … တဲ့” ။ ဘာတုန္း “ကက” ဆိုတာ …..? က်ေနာ္ အသက္က ငယ္ငယ္၊ “ကက” ဆိုတာလည္း ဘာႀကီးမွန္း မသိခဲ့ပါတယ္။ “ကက” ဆိုတာ ဂ်ိဳႀကီးနဲ႕မ်ားလားကြယ္။

ေၾသာ္ …. “ကက” ဆိုတာ ကားငယ္ငယ္ေလးပဲ။ အျဖဴေရာင္ Taxi ေလးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ စီးရတယ္ မိုက္တယ္ဟ။ ရြာက ကားနဲ႕မ်ားကြာပါ့။ ရြာက ကားစီးရင္ ေက်ာက္ခဲငံုသြားရင္ေတာင္ အစာေၾကေလာက္တယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ ဒါဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေျမေပၚ ေျခခ်တဲ့အခိုက္မွာ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တဲ့ စကားဟာ အဲဒီ “ကက” ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


Labels: