ထိုေတာင္
ထိုေတာင္သည္ အျမင့္အားျဖင့္ မနိမ့္လြန္း၊ မျမင့္လြန္းေပ။ ထိုေတာင္ေပၚ၌ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီတစ္ဆူလည္း တည္ထားေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ထိုေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္၍ ဘုရား ဖူးေျမာ္သူမွာ နည္းပါး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုေတာင္ ပတ္လည္တြင္ ခ်ံဳပုတ္မ်ား၊ ဆူးရွိသည့္ အပင္မ်ား မ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ အျပင္ လူသြားလမ္း ဟူ၍ ေကာင္းစြာ မရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ထိုေတာင္၏ ေျမာက္အရပ္ ႏွစ္မုိင္ခန္႕ အကြာတြင္မူ ရြာငယ္တစ္ရြာ ရွိေလသည္။ ထိုရြာငယ္၏ အမည္မွာ ရြက္လွရြာ ဟူ၍ တြင္ေလ၏။ ထိုရြာမွ ရြာသူရြာသားမ်ားမွ ထုိေတာင္အား ရန္ေအာင္ေတာင္ ဟူ၍ ေခၚတြင္ၾကေလ၏။ ယင္းအမည္တြင္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာလည္း ယခင္က ထုိေတာင္ပတ္လည္တြင္ တည္ရွိေသာ ေျမပဲ၊ ႏွမ္းမ်ား စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ယာခင္းမ်ားမွာ ဦးရန္ေအာင္ ဟူေသာ လူႀကီးတစ္ဦးမွ ပိုင္ဆုိင္ေလေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ကိုလည္း ဦးရန္ေအာင္ ေတာင္ဟူ၍ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေဝၚသည္မွစ၍ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဟူေသာအမည္မွာ တြင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထုိေတာင္ေပၚတြင္ တည္ထားေသာ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလးကိုလည္း ေတာင္၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ပင္ ရန္ေအာင္ေစတီ ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလ၏။ ထိုေစတီေလးအား မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္အခါ၌ မည္သူ တည္ထားခဲ့သည္ကို မည္သူမွ အတိအက် မသိၾကေပ။ ထိုေစတီႏွင့္ ထိုေတာင္တြင္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ား၊ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍လည္း ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ရြာမ်ားတြင္ သတင္းႀကီးေလ၏။ ယင္းအခ်က္သည္လည္း ထိုေတာင္ေပၚသုိ႕ အသြားအေရာက္ နည္းျခင္း အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္၍ ေနေပေတာ့၏။
ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း အရပ္တြင္ ဦးသာေအာင္ ဟူေသာ အဖုိးႀကီးတစ္ဦး ပိုင္ဆုိင္သည့္ ယာတစ္ကြက္ ရွိေလ၏။ ထိုအဖိုးႀကီးသည္ ၎၏ ယာကြက္အတြင္း ၎ေနထုိင္ရန္အတြက္ တဲငယ္တစ္လံုး ေဆာက္လုပ္ထားေလ၏။ အဖိုးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ရြက္လွ ရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး ၎မွ ရြာအတြင္း ဆူညံလွသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ၎ပိုင္ဆုိင္ေသာ ယာကြက္အတြင္း ယင္းကဲ့သို႕ တဲငယ္တစ္လံုး တည္ေဆာက္၍ နားေအးပါးေအး ဆိုသကဲ့သို႕ပင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ေလ့ ရွိေလသည္။
အဖိုးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ညခင္း ေမွာင္ရည္စပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ ရြာမွ ၎၏ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ေအာင္ဦး လာေရာက္ပို႕ေပးသည့္ ထမင္းအား ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေလ့ ရွိ၏။ ၿပီးေနာက္တြင္ ခံတြင္းခ်ဥ္ျခင္းအား ေျဖေဖ်ာက္ရန္ အလို႕ငွာ ေျပာင္းဖူး ေဆးလိပ္ႀကီးအား မီးတရဲရဲျဖင့္ ဖြာရိႈက္ေလ့ ရွိျပန္၏။ ယင္းေနာက္တြင္ မူကား အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ အိမ္ယာ ဝင္ေလ့ ရွိေလသည္။
ဦးသာေအာင္မွာ ည သန္းေခါင္ယံ အခါတြင္ တစ္ေရးႏိုးေလ့ ရွိ၏။ ထိုအခါ အေပါ့အပါး သြား၍ ၎၏ တဲအေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ဓာတ္ဗူးအတြင္း အဆင္သင့္ ထည့္ထားေသာ ေရေႏြးၾကမ္းအား ဇိမ္ခံ၍ ေသာက္ေနတတ္ေလသည္။ ဤေနရာတြင္ ျဖည့္စြက္၍ ေျပာရပါလွ်င္ ဦးသာေအာင္မွာ ေၾကာက္တတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးေသာ ေတာင္အနီးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ညအိပ္ညေန ေနထုိင္သည္ကို ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ပင္ ဦးသာေအာင္မွာ ေတာ္ရုံ ေၾကာက္တတ္သူ စာရင္းတြင္ မပါဝင္ေၾကာင္းကို စာဖတ္သူတို႕ သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။
++++++++++++++++++++++
သူတို႕ ေျမးအဖိုး
အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္၏ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ေန႕စဥ္ ညေနခ်ိန္တုိင္းတြင္ ဦးသာေအာင္အတြက္ ထမင္း လာေရာက္၍ ပို႕ေလ့ ရွိေလသည္။ တစ္ခုေသာ ေန႕တြင္မူ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ရြာသို႕ မျပန္ေတာ့ ဟူ၍ ေျပာကာ ဦးသာေအာင္ႏွင့္အတူပင္ အဆိုပါ တဲကေလး၌ အိပ္စက္ခဲ့ေလသည္။ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ၎၏ ထံုးစံအတုိင္း ဆိုသကဲ့သို႕ပင္ သန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္၌ ႏိုးလာခဲ့၍ တဲကေလး အေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေအးေအးလူလူ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ေနေလသည္။ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ဦးသာေအာင္ ႏိုၿပီး အတန္ငယ္ ၾကာေသာအခါ ၎သည္လည္း တစ္ေရးႏိုး ႏိုးထလာခဲ့ေလ၏။ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ႏိုးထကာစတြင္ တဲအေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ ထိုင္လ်က္ ရွိေသာ ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူအား သရဲ ဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသး၏။ သို႕ရာတြင္မူ ၎၏ အဖုိးမွန္း သိသြားေသာအခါတြင္ အိပ္ယာမွ ထ၍ အဖုိးျဖစ္သူထံ သြားေရာက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။
“ဘယ္လိုတုန္း ငါ့ေျမးရဲ႕၊ တစ္ေရးႏိုးလာတာလားကြ”
“ဟုတ္တယ္ အဘ၊ ဒါနဲ႕ အဘကလည္း ညႀကီးမင္းႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ဘာလို႕ ထိုင္ေနတာတုန္း၊ ခုဟာက ရြာထဲလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေတာထဲ အဘရဲ႕”
“ဟ … ငါ့ေျမးကလည္း၊ ေတာထဲေနေန ရြာထဲေနေန ညဟာ ညပါပဲကြ၊ ေတာထဲက ရြာထဲထက္ ပုိၿပီးေတာင္ ေလေကာင္းေလသန္႕ ရပါေသးတယ္ကြာ”
“အဘ ကလည္းဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ေလေကာင္းေလသန္႕ ရတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေတာထဲဆိုေတာ့ … ဟိုေလ .. သရဲေတြ ရွိတယ္ဗ်”
ဟူ၍ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ေဘးဘီဝဲယာ ပတ္ဝန္းက်င္အား ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူ ဦးသာေအာင္အား တုိးညွင္းစြာ ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထိုအခိုက္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ားနွင့္ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးလွေသာ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚမွေန၍ လြန္စြာ လြမ္းေဆြးဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ တေယာသံသည္ ည သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ထူးဆန္းစြာ ေပၚထြက္လာေလေတာ့၏။
ထိုအသံကို ၾကားေသာအခါ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထသြားၿပီး ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူနားသို႕ တုိး၍ ကပ္ထိုင္ကာ တုိးညွင္းစြာ ေမးျမန္းေလ၏။
“အဘ၊ အဲ့ဒီ အသံက ေတာင္ေပၚက လာတာလားဟင္”
ယင္းသုိ႕ ေမးလိုက္ေသာအခါတြင္ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွ ေအးေဆးစြာပင္ -
“ဟုတ္တယ္ေလ ငါ့ေျမးရဲ႕၊ ေတာင္ေပၚက လာတာပဲကြ၊ ေတာ္ေတာ္ လြမ္းစရာ ေကာင္းသံ လက္သံပဲ ငါ့ေျမးရဲ႕”
ဟူ၍ ေျပာေလရာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူ၏ ေအးေဆးေနေသာ ဟန္အမူအယာကို အားမလို အားမရ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ -
“ဟာဗ်ာ အဘကလည္း၊ လက္သံက ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ အဲ့ဒါ သရဲ ေျခာက္တာဗ်”ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ၎၏ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ေအာင္ဦးအား ၾကည့္၍ တခြီးခြီး ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး -
“ငါ့ေျမးႏိုင္ေရာကြယ္၊ သရဲ ေနေန ဘာေနေနေပါ့ကြာ၊ အဘ က လက္သံ ေကာင္းလို႕ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာပဲ၊ အဲ … ေျပာရရင္၊ အဲ့ဒီ လက္သံေလးကို နားေထာင္ခ်င္လို႕ အဘက အခု ထိုင္ေနတာပဲ ငါ့ေျမးရဲ႕”
ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ အဖုိးျဖစ္သူ၏ စကားအား အံ့အား သင့္၍သြားေလေတာ့၏။
“ဗ်ာ …..။ အဘ က အဲ့ဒီ အသံကို အရင္ကလည္း ၾကားေနရတာေပါ့ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ ငါ့ေျမးရဲ႕၊ အရင္ကလည္း ၾကားေနရတာပဲကြ”
“ဟာ … ဒါဆို အဘ ကို အဲ့ဒီ ေတာင္ေပၚက သရဲက အဘ ေနကတည္းက ေန႕တုိင္း ေျခာက္ေနခဲ့တာေပါ့”
“အမေလး … ငါ့ေျမးရယ္၊ အသံၾကားရတုိင္း သရဲ ေျခာက္တယ္လို႕ခ်ည္း ေျပာေနေတာ့တာပါပဲလားကြ၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ ငါ့ေျမးေရ၊ အဲ့ဒီ အသံကို အဘ ၾကားရတာ အဘ တစ္ေယာက္တည္း ေဟာဒီေနရာေလးကို လာေနကတည္းက မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ဒီအသံက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ရက္၊ ၁၅ ရက္ေလာက္ကမွ ၾကားရတဲ့ အသံပါကြ”
ဟူ၍ အဖိုးႀကီးမွ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ တုိးလိုက္ ျမင့္လိုက္ျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေနေသာ တေယာသံအား သရဲ ေျခာက္သည္ဟူ၍သာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည့္အတြက္ မိမိ ယခုကဲ့သို႕ လာေရာက္ အိပ္မိျခင္းကိုပင္ ေနာင္တရေနသကဲ့သို႕ ရွိေနေလေတာ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာအား ရိပ္မိေသာ အဖုိးျဖစ္သူမွ ေမာင္ေအာင္ဦးအား -
“ငါ့ေျမးကေတာ့ကြယ္ ေၾကာက္တတ္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႕ အိပ္ေနတဲ့လူဟာ မေၾကာက္တတ္ဘူးတဲ့ကြ၊ ငါ့ေျမး မေၾကာက္ရေအာင္ သြားအိပ္ေခ်ေတာ့”
ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ အဖိုးျဖစ္သူ၏ စကားအား သေဘာက်သြားၿပီး “ဟုတ္ေလာက္တယ္ အဘ၊ က်ဳပ္ ျပန္အိပ္တာပဲ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ” ဟူ၍ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ထိုင္ရာမွထကာ မေၾကာက္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း အိပ္ေတာ့မည္ဟူ၍ တဲအတြင္းသို႕ သြားေရာက္ရန္ ဟန္ျပင္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါတြင္ အဖိုးျဖစ္သူမွ -
“အင္း … ငါ့ေျမး အိပ္တဲ့ ေနရာကလည္း အဘ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕စာရင္ အဲ့ဒီ ရန္ေအာင္ေတာင္နဲ႕ ပိုနီးသြားမလားပဲ”
ဟူ၍ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္သလိုလိုျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည့္ ေျမးျဖစ္သူအား စေနာက္လိုက္ေလရာ တဲအတြင္းသို႕ ဝင္ရန္ ဟန္ျပင္ေနေသာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ ဝင္ရႏိုးႏိုး အဖုိးျဖစ္သူဆီပဲ ျပန္သြားရႏိုးႏုိးျဖင့္ ေျခတံုခ်တံု ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ “ဟာဗ်ာ .. အဘကလည္း” ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။
++++++++++++++++++
ထန္းရည္ဝုိင္း
တစ္ေန႕သ၌ ရြက္လွရြာေလး၏ အေနာက္ဖက္ရွိ ကိုၾကက္ႀကီး ပိုင္ဆုိင္ေသာ ထန္းေတာအတြင္း လူရြယ္တစ္စုသည္ ဝုိင္းဖြဲ႕ၿပီး ထန္းရည္ေသာက္လွ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕သည္ လူပ်ိဳ ကာလသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ မည္သည့္ မိန္းကေလး လွေၾကာင္းပေၾကာင္း၊ မည္သူႏွင့္ မည္သူကေတာ့ျဖင့္ သမီးရည္စား ျဖစ္သြားၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရြာအတြင္းမွ မည္သည့္ အပ်ိဳမေလးကေတာ့ျဖင့္ ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ မိမိ ႀကိဳက္ေနမိေၾကာင္း … စသည့္ မိန္းမႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ စကားမ်ားအား ထန္းရည္ေသာက္ရင္း ေျပာဆိုလ်က္ ရွိၾကေလ၏။အခ်ိဳ႕ေသာ လူရြယ္မ်ားကမူ ရြာအတြင္းမွ မည္သူ၏ ၾကက္ဖႀကီးသည္ အခြပ္ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ တစ္ဖက္ရြာမွ မည္သူ၏ ၾကက္ႏွင့္ အစမ္း တိုက္ၾကည့္ရာ တစ္ဖက္ရြာမွ ၾကက္မွာ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရႈံးနိမ့္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုၾကက္ဖႀကီးအား ခ်က္၍ ထန္းရည္ႏွင့္ ျမည္းလိုက္ရပါလွ်င္ သာ၍ပင္ ေကာင္းလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေနၾကေလ၏။
၎တို႕၏ ထန္းရည္ဝုိင္းသည္ အတန္ငယ္ ၾကာလာေသာအခါတြင္ ထိုအထဲမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္မွ ကိုၾကက္ႀကီး၏ မိန္းမ မၾကာခင္ လာေရာက္ခ်ေပးေသာ ၾကြက္ေၾကာ္အား တစ္ခ်က္ဝါးလိုက္ၿပီးေနာက္ စကား စေလ၏။
“ေဟ့ေကာင္တို႕ေရ … မင္းတို႕ကို ႀကံဳတုန္းႀကံဳခိုက္ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚက သရဲအေၾကာင္းကို ေျပာရဦးမယ္ကြ”
ထိုအခါ က်န္သည့္ လူရြယ္ ေလးေယာက္မွာ ရန္ေအာင္ေတာင္ ႏွင့္ သရဲ ဟူေသာ စကားမ်ားၾကားလိုက္ရလွ်င္ လြန္စြာ စိတ္ဝင္စား သြားရကား ထိုစကား စေသာ လူရြယ္အား ၾကည့္လိုက္ၾကေလ၏။ ထိုအခ်င္းအရာအား ရိပ္မိေသာ လူရြယ္မွာ “အဟမ္း .. ဟမ္း … ဒီလိုကြ” ဟူ၍ ၎ေျပာမည့္ အေၾကာင္းအား ဆက္၍ မေျပာေသးဘဲ ၾကြက္ေၾကာ္အား ကိုက္ဝါးေနျပန္ေလ၏။ ထိုအခါ က်န္လူရြယ္မ်ားမွ “ဘယ္လိုတုန္း ငါ့ေကာင္ရဲ႕၊ ျမန္ျမန္ေျပာကြာ” ဟူ၍ ေျပာၾကေလေတာ့၏။
“ဒီလိုကြာ၊ ဟိုေန႕က ငါ့အဘနဲ႕ တူတူ သြားအိပ္တယ္ကြ၊ မင္းတို႕လည္း သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့အဘက အဲ့ဒီ ရန္ေအာင္ေတာင္ နားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာေလကြာ”
“မင္းကလည္းကြာ၊ အဲ့ဒါ သိေနတာပဲ၊ သရဲ ဘယ္လို ေျခာက္တာတုန္း ဆိုတာသာ ေျပာ”
“ေအးပါ၊ ေျပာပါ့မယ္၊ အဲ့ဒီေန႕ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္က်ေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ငါလည္း မႏိုးစဖူး တစ္ေရးႏိုးလာတာကြ၊ ငါလည္း မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေရာ၊ လား .. လား .. တဲေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီးကြာ”
ယင္းသို႕ လူရြယ္မွ ေျပာလိုက္ေသာအခါ က်န္လူရြယ္မ်ားမွာ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားၾကေလ၏။
“ေဟ … ဟုတ္လားကြ၊ ေတာင္ေပၚက သရဲက မင္းတို႕ တဲကို လာေျခာက္တာေပါ့”
“ငါ ေျပာမွာက အဲ့ဒီ ငုတ္တုတ္ႀကီးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ေရာ၊ ငါလည္း ၾကက္သီးေတြ ထသြားတာေပါ့ကြာ”
လူရြယ္၏ စကားေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားမွာ လြန္စြာ စိတ္ဝင္စားသြားၾကဟန္ ရွိၾကၿပီး လူရြယ္ ေျပာမည့္ စကားမ်ားအား ေစာင့္ဆုိင္း နားေထာင္လွ်က္ ရွိၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါ လူရြယ္မွ ဆက္ေျပာျပန္ေလသည္။
“ဒါနဲ႕ကြာ၊ ငါလည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုၿပီး အဲ့ဒီ သရဲကို ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္တယ္ကြာ”
လူရြယ္သည္ ဆက္လက္ ေျပာျခင္း မျပဳေသးဘဲ ၾကြက္ေၾကာ္အား တစ္ကိုက္ကိုက္ၿပီး ထန္းရည္အား ဂြက္ခနဲ ေမာ့လိုက္ျပန္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ထန္းရည္က ကုန္ေတာ့မယ္ဟ၊ ငါ့မွာလည္း ပိုက္ဆံက ကုန္ၿပီး ဘယ္လို လုပ္ၾကမတုန္း” ဟူ၍ ေစာေစာက ေျပာသည့္ စကားႏွင့္ မည္သို႕မွ် သက္ဆုိင္ျခင္း မရွိေသာ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါတြင္ က်န္လူမ်ားမွာ လူရြယ္ ေျပာသည့္ စကားအား ဂရုထားျခင္း မျပဳဘဲ “မင္း ဓာတ္မီးနဲ႕ ထုိးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုႀကီး ေတြ႕ရတုန္း၊ အေမႊးဖြားဖြားနဲ႕ နီနီစုပ္စုပ္ႀကီးလား” ဟူ၍ ေမးျမန္းၾကေလ၏။
ထိုလူမ်ား၏ အေမးကို လူရြယ္မွ အင္း မလုပ္၊ အဲ မလုပ္ဘဲ “ထန္းရည္ကလည္း ကုန္ေတာ့မယ္ကြာ၊ ေသာက္ကလည္း ထပ္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္၊ ပိုက္ဆံကလည္း ကုန္ၿပီ” ဟူ၍ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာေလ၏။ ထိုအခါတြင္ က်န္လူမ်ားမွာ အထာေပါက္သြားၿပီး လူရြယ္အား မေက်မနပ္ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ -
“ခြီးထဲမွဘဲ မင္းကလည္း ဇာတ္လမ္းကို မဆက္ေသးဘဲနဲ႕ ထန္းရည္ ကုန္ေတာ့မယ္ပဲ ေျပာေနတယ္၊ ေအးပါ၊ ထားပါေတာ့” ဟူ၍ ေျပာဆိုလိုက္ၿပီး တဲအတြင္းမွ ထန္းသမား ကိုၾကက္ႀကီးအား “ဗ်ိဳ႕ … ကိုၾကက္ႀကီး ထန္းရည္ တစ္ျမဴေလာက္ ထပ္ခ်ပါဦးဗ်ိဳ႕” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ လိုက္ေလေတာ့၏။ လူရြယ္မွာ ကိုၾကက္ႀကီး လာ၍ ခ်ေပးေသာ ထန္းရည္အုိးတြင္းမွ ထန္းရည္အား ၎၏ ခြက္အတြင္း ငွဲ႕လိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္ႀကိဳက္ ေမာ့လိုက္ေလ၏။
“အားပါးပါး … ေကာင္းလိုက္တဲ့ ထန္းရည္၊ သူမ်ား တိုက္လို႕လားေတာ့ မသိဘူး၊ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္”
“ေဟ့ေကာင္ လွ်ာမရွည္နဲ႕ေတာ့၊ မင္းဇာတ္လမ္းကို ထပ္ေျပာ”
“ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႕ကလည္း ဇြတ္ပဲ၊ အဲ .. ဒါနဲ႕ ငါေျပာတာ ဘယ္နား ေရာက္သြားၿပီတုန္း”
“မင္းက သရဲကို ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္တယ္ကြာ၊ အဲ့ဒီနား ေရာက္သြားၿပီ”
“ေအာ္ … ေအး၊ ငါလည္း အဲဒီလို ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္ေရာ၊ လား … လား …၊ သူက ေဆးလိပ္ႀကီးေတာင္ ဖြာျပလိုက္ေသးတယ္ကြ”
က်န္လူမ်ားအား လူရြယ္၏ စကားအား စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကေလ၏။ ၎တို႕မွာ ရန္ေအာင္ေတာင္မွ အေျခာက္အလွန္႕ ဇာတ္လမ္းမ်ားအား ၾကားဖူးၾကေသာ္လည္း ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေတာ့ မရွိခဲ့ေပ။ ယင္းေၾကာင့္ ၎တို႕၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ကိုယ္ေတြ႕ ဇာတ္လမ္းအား စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
“အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို ထပ္ျဖစ္ေသးတုန္း”
“အဲ့ဒီလိုကြာ၊ ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္တဲ့ ငါ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးနဲ႕ ဖြာျပတာလည္း ေတြ႕ေရာ၊ မင္းတို႕ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ ဘယ္ရမတုန္းကြ၊ တဲ ထဲက ထြက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ဆီ ေလ်ွာက္သြားတာေပါ့”
“ဟ … ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ဒါေတာ့ လြန္ၿပီ ထင္တယ္ကြာ၊ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ မင္းက ငေၾကာက္မွန္း ငါတို႕ သိၿပီးသား၊ အဲ့ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ေဟ့ေကာင္၊ လာ မၿဖီးနဲ႕”
ဟူ၍ အျခားသူမ်ားမွ လူရြယ္အား ေျပာၾကေလရာ လူရြယ္မွာ သူ၏ သြားႀကီးအား ၿဖီးျပလိုက္ၿပီးေနာက္ -
“အဟဲ … မင္းတို႕ကလည္း၊ ငါ တကယ္ သြားခဲ့တာကြ၊ ဘာလို႕ဆိုေတာ့ေလ၊ အဲဒီ ေဆးလိပ္ကို ဖြာျပတာ ငါ့အဘ ျဖစ္ေနလို႕ပဲကြ၊ အဟဲ၊ ငါ တစ္ေရးႏုိးေတာ့ အဘကို မေတြ႕ရဘူးေလကြာ၊ ဒါနဲ႕ ငါလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အဘမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထိုးၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီ ငုတ္တုတ္ႀကီးက အဘ ျဖစ္ေနတာကြ၊ အဟဲ .. အဟီး”
ဟူ၍ စပ္ၿဖီးၿဖီး အမူအယာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။ ယင္း လူရြယ္မွာ ေအာင္ေမာင္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ စာဖတ္သူတို႕ သိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေမာင္ေအာင္ဦးမွ ၎၏ အဘျဖစ္သူႏွင့္ သြားေရာက္အိပ္စက္သည့္ ေန႕က ၾကားခဲ့ရေသာ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ယင္းေနာက္တြင္ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဖုိးေလး၊ ငေအာင္၊ ရဲႀကီးႏွင့္ မုိးကို တို႕အား ၎ ၾကားခဲ့ရေသာ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ အေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏။ ထိုအခါ ၎၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ တေယာသံ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဥစၥာေစာင့္ မိန္းမ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဥစၥာေစာင့္ ေယာက္်ားသာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးၾကေလ၏။
ၿပီးေနာက္တြင္ ၎တို႕ လူရြယ္တစ္စုသည္ လူရြယ္ပီပီ စူးစမ္းလိုၾကသည့္အေလ်ာက္ ေၾကာက္ပင္ ေၾကာက္လင့္ကစား အဘုိးႀကီး ဦးသာေအာင္၏ စကားအရ ညစဥ္ သန္းေခါင္ယံတြင္ ေပၚထြက္တတ္သည့္ တေယာထိုးသည့္ ဥစၥာေစာင့္ကို သြားေရာက္ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ရႈလိုသည့္ အားေလ်ာ္စြာ အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ၾကေလေတာ့၏။
၎တို႕မွာ ငါးေယာက္အဖြဲ႕ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေၾကာက္စရာ မလိုေၾကာင္း၊ အဆိုပါ တေယာထိုးသည့္ ဥစၥာေစာင့္အား ေတြ႕ရပါက ရြာထဲတြင္ လွည့္ပတ္၍ ၾကြားႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခန္႕မသင့္၍ တစ္ခုခု ျဖစ္ပါကလည္း ထုိေတာင္အနီးတြင္ အဘျဖစ္သူ ဦးသာေအာင္၏ တဲကေလး ရွိေနသျဖင့္ ထိုတဲဆီသို႕ ထြက္ေျပး၍ ရႏိုင္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ၎တို႕၏ စြန္႕စားခန္းအတြက္ အေသးစိတ္ အခ်က္မ်ားကို ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ တုိင္ပင္ေနၾကေလေတာ့၏။
+++++++++++++++++++++
သူေတာင္းစားတစ္စု ေရာက္လာျခင္း
တစ္ေန႕တစ္၌ ရြက္လွရြာသို႕ သြားရာ ေတာလမ္းကေလးအတုိင္း လူတစ္စုသည္ ေလ်ာက္လွမ္းလာသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕သည္ ႏြမ္းလ်ေနၿပီျဖစ္ေသာ အျဖဴေရာင္ အဝတ္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ၎တို႕၏ ဦးေခါင္းကိုလည္း အျဖဴေရာင္ အဝတ္မ်ားအား ေခါင္းေပါင္းသဖြယ္ ျပဳလုပ္ကာ ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕ထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ အိတ္ႀကီးႏွစ္လံုးအား ေတာင္းသဖြယ္ျပဳကာ တံပိုးျဖင့္ လွ်ိဳ၍ ထမ္းထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။၎လူစုသည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေသာ လမ္းနံေဘး ဇရပ္ေလးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဇရပ္ေပၚသုိ႕ တက္ေရာက္၍ အပန္းေျဖေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕မွာ ေတာအရပ္ေဒသမ်ားတြင္ တစ္ရြာဝင္ တစ္ရြာထြက္ျဖင့္ လွည့္လွည္ ေတာင္းရမ္းေလ့ ရွိၾကေသာ သူေတာင္းစားမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အဆိုပါ သူေတာင္းစားအုပ္စုတြင္ ေယာက်္ားႀကီး သံုးေယာက္ႏွင့္ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ တို႕ ပါရွိေလ၏။
“ဖိုးေက်ာ္ေရ …၊ ေဟာ .. ဟုိက ျမင္ေနရတာ ဒီအနီးအနား တစ္ဝုိက္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဆုိတာေပါ့၊ ေတာင္ေပၚက ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလးကေတာ့ျဖင့္ ရန္ေအာင္ေစတီေပါ့ကြာ”
ယင္းသို႕ သူေတာင္းစား အုပ္စုထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုး ျဖစ္ဟန္ရွိေသာ သူေတာင္းစားႀကီး တစ္ဦးမွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါတြင္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ အသက္ (၃၀) အရြယ္ သူေတာင္းစား မွာ ရန္ေအာင္ေတာင္ဆီသုိ႕ လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။
“ရန္ေအာင္ေတာင္ ဆိုတာ ဒီေတာင္ကိုးဗ် ….။ ကိုခင္ေရ …. ရန္ေအာင္ေစတီေလးကေတာ့ျဖင့္ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလး ဆိုေပမယ့္ သပၸါယ္သားဗ်”
“သပၸါယ္တာေပါ့ ဖုိးေက်ာ္ရယ္၊ ဒါ့ထက္ က်ဳပ္တို႕ ဒီဇရပ္မွာပဲ စခန္းခ်ၿပီး ရြက္လွရြာကို ဝင္ၾကတာေပါ့”
“ဟုတ္ပါၿပီေလ၊ ကိုခင္ သေဘာပါပဲ”
ထိုသို႕ျဖင့္ အဆိုပါ သူေတာင္းစား အုပ္စုသည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ မနီးမေဝး ခရီးလမ္းနံေဘးတြင္ ခရီးသြားမ်ား အနားယူ အပန္းေျဖႏိုင္ရန္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ဇရပ္ကေလးေပၚတြင္ ေနထိုင္ရင္းျဖင့္ ေန႕ခင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ ရြက္လွရြာကေလး ဆီသုိ႕ သြားေရာက္ကာ ေတာင္းရမ္းျခင္းကို ျပဳၾကေလ၏။
++++++++++++++++++++++++++
အဆိုပါ သူေတာင္းစားအုပ္စု ေရာက္ရွိၿပီး ႏွစ္ရက္ခန္႕အၾကာ ညခင္းတစ္ခုတြင္ ေအာင္ကုိ ဟူေသာ သူေတာင္းစား ျဖစ္သူမွ ဤသို႕ စကားစေလ၏။
“ဒီက ကိုခင္တို႕၊ ဖုိးေက်ာ္တို႕၊ ခင္ျမတို႕၊ တင္စိန္တို႕ကို က်ဳပ္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ဗ်”
“ေျပာပါဗ်ာ ….၊ ေျပာပါ”
“ဒီလုိဗ် ….။ က်ဳပ္တို႕ ဒီဇရပ္ေလးမွာ ေနၾကတာ ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒီေန႕ေရာဆို သံုးရက္ေပါ့ဗ်ာ။”
“အင္း ….၊ ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါ့ထက္ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေအာင္ကိုရဲ႕”
“ဒီလိုဗ် …..၊ က်ဳပ္တို႕ စေရာက္တဲ့ ညကေရာ၊ မေန႕ညကပါ က်ဳပ္ တေယာသံ ၾကားမိသလားလို႕၊ ဟို .. ကိုခင္ေျပာတဲ့ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚက လာတဲ့ တေယာသံလို႕ က်ဳပ္ေတာ့ ထင္မိတယ္ဗ်”
ယင္းသို႕ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ကိုခင္ ဆိုသူမွ အတန္ငယ္ ၿပံဳးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ က်န္သံုးေယာက္ကမူ ေအာင္ကို၏ စကားအား ေထာက္ခံေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တုိ႕လည္း ညဘက္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံအား ၾကားမိၾကျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။
“ကိုခင္က ဘာလို႕ ၿပံဳးတာတံုးဗ်။ က်ဳပ္ေျပာတာ မယံုလို႕လား”
“မဟုတ္ရပါဘူး ေအာင္ကိုရယ္၊ က်ဳပ္ေတြးထားတာနဲ႕ ေမာင္ရင္ ေျပာတာနဲ႕ အံကိုက္ျဖစ္သြားလို႕ က်ဳပ္က ၿပံဳးမိတာပါ”
“ဒါဆို ကိုခင္လည္း တေယာသံ ၾကားရတယ္ေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ ေအာင္ကို၊ က်ဳပ္လည္း ဒီတေယာသံကို ႏွစ္ရက္ဆက္ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေန႕ညေရာပါ ထပ္ၾကားရလို႕ကေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ ေတြးထားတာက ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ စံုစမ္းၾကဖို႕ပဲ။ ဒီေတာ့ကာ အကယ္၍မ်ား ဒီေန႕ညပါ တေယာသံ ထပ္ၾကားရရင္ နက္ျဖန္ခါ ညဘက္မွာ က်ဳပ္နဲ႕ ဖုိးေက်ာ္က ေတာင္ေပၚကုိ သြားၿပီး တေယာသံပိုင္ရွင္ကို စံုစမ္းမယ္။ ေအာင္ကို ကေတာ့ ခင္ျမနဲ႕ တင္စိန္ အေဖာ္ရေအာင္ ေနခဲ့ရမယ္”
ယင္းသို႕ ကိုခင္ ဆိုသူမွ ေျပာလိုက္ေသာအခါတြင္ က်န္လူမ်ားမွာ အမိန္႕ကို နာခံၾကသည့္ အသြင္ျဖင့္ ေခါင္းညိမ့္ လိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလေတာ့၏။
++++++++++++++++++++++++
သူတို႕ ခ်ီတက္ၾကေလၿပီ
တစ္ေန႕သ၌ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ခန္႕တြင္ လူတစ္စုသည္ တေယာသံ ထြက္ေပၚလာတတ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးေနေသာ ရန္ေအာင္ေတာင္ ရွိရာဆီသို႕ ဦးတည္ ေလ်ာက္လွမ္းလာၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အဆိုပါ လူစုမွာ ငါးေယာက္ပါေသာ လူစု ျဖစ္ေၾကာင္းကို လမိုက္ည ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကယ္ေရာင္တို႕၏ လင္းအားျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ေနရေပ၏။ ၎တို႕သည္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္အား အသံုးျပဳကာ ေလ်ာက္လွမ္း လာၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။ရာသီအားျဖင့္ ေႏြရာသီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ယာခင္းမ်ားမွာ သီးႏွံမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားျခင္း မရွိေပ။ ယင္းေၾကာင့္ အဆိုပါ ယာခင္းမ်ားမွာ သဲေတာ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးသာ ျဖစ္၍ ေနေပ၏။ ထိုလူငါးေယာက္မွာ ယာခင္း သဲေတာမ်ားကို ျဖတ္လ်က္ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဆီသုိ႕ ဦးတည္ ေလ်ာက္လွမ္းလာေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။
“ေဟ့ေကာင္တို႕ေရ … ငါျဖင့္ လာသာ လာရတာ၊ ခပ္လန္႕လန္႕ပဲဟ”
“ေဟ့ေကာင္ ဖုိးေလး၊ မင္း လန္႕ေနရင္လည္း ငါတို႕နဲ႕ ဆက္မလိုက္နဲ႕ကြာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ဒီကေန လွည့္ျပန္ေတာ့”
“ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ”
“ေအး … တစ္ေယာက္တည္း မျပန္ရဲရင္လည္း ဘာမွ လန္႕မေနနဲ႕၊ ဒါပဲ”
၎တို႕ လူစုမွာ ရြက္လွရြာမွ လူရြယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ေအာင္ဦး၊ ဖိုးေလး၊ ငေအာင္၊ ရဲႀကီးႏွင့္ မုိးကို တို႕ပင္ ျဖစ္ၾကေလ၏။ ၎တုိ႕သည္ ႀကိဳတင္ ႀကံစည္ထားသည့္အတိုင္း ရန္ေအာင္ေတာ္ေပၚမွ ညစဥ္ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ေပၚထြက္လာတတ္သည့္ တေယာသံ ပိုင္ရွင္အား စူးစမ္းရန္ လာေရာက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၎တို႕ လူစုသည္ အစ ပထမ ရြာမွ ထြက္လာစတြင္ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ ေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ နီးကပ္လာေသာအခါတြင္ ၎တို႕ စကားမ်ားသည္ တုိးလ် လာသကဲ့သို႕ အတန္ငယ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနေပ၏။ ၎တို႕သည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ေျခဆီသို႕ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေတာင္ေပၚဆီသုိ႕ ခ်က္ခ်င္း တက္ေရာက္ျခင္း မျပဳေသးဘဲ ေတာင္ေျခတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဝုိင္းဖြဲ႕၍ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တီးတုိးေျပာဆိုကာ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။
“ေဟ့ေကာင္ ရဲႀကီး၊ တေယာသံ ၾကားရတာနဲ႕ မင္းက ေရွ႕ဆံုးက တက္ရမွာေနာ္”
“ေအးပါဟ၊ ငါ သိပါတယ္”
“သိရင္လည္း ၿပီးေရာ၊ ငေအာင္ က ရဲႀကီးေနာက္ကေနာ္”
“မင္းကလည္း စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း သိၿပီးသားကို ေလ်ာက္ေျပာေနေသးတယ္၊ မင္း ေၾကာက္ေနလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါကြာ၊ အဲ … ဒါနဲ႕ ပိတ္ဆံုးက လိုက္တဲ့ေကာင္ေနာက္ေန ဘြားခနဲ ေပၚလာလို႕ကေတာ့ .. အဟိ .. ခြိခြိ”
“ေဟ့ေကာင္ ရဲႀကီး ေပါက္ကရ ေလ်ာက္မေျပာနဲ႕ကြာ၊ မင္း ေျပာတာနဲ႕ ေၾကာခ်မ္းခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာၿပီ”
၎တို႕၏ အစီအစဥ္အရ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ ေတာင္ေပၚသို႕ တိတ္တဆိတ္ တက္ေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းသို႕ တက္ေရာက္သည့္အခါတြင္ ရဲႀကီးမွ ေရွ႕ဆံုးမွ သြားရမည္ ျဖစ္ၿပီး ၎ေနာက္မွ ငေအာင္၊ မုိးကို၊ ေအာင္ဦး၊ ဖုိးေလး တို႕မွ အစဥ္အတိုင္း လိုက္ၾကရန္ ျဖစ္ေလသည္။
ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ ပိုင္ရွင္မွာ ေယာက်္ားပင္ ျဖစ္ေစ၊ မိန္းမပင္ ျဖစ္ေစ ၎တို႕အား ေတြ႕ရွိသြားၿပီး ရန္မူလာပါက အသင့္ ယူေဆာင္လာၾကေသာ လက္ေကာက္ဝတ္ခန္႕ တုတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။ အကယ္၍ အေျခမလွပါမူ ေအာင္ဦး၏ အဖိုးျဖစ္သူ ဦးသာေအာင္ ေနထိုင္ေသာ တဲဆီသုိ႕ ေျပးၾကမည္ ျဖစ္ေလ၏။ ဤသည္မွာ ၎တို႕၏ အစီအစဥ္ ျဖစ္ေလသည္။
++++++++++++++++++
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ဟုိမွာ .. ဟိုမွာ … ၾကည့္စမ္းပါဦး”
မုိးကို ဆိုသူ လူရြယ္မွ တစ္ေနရာအား လက္ညိဳးညႊန္၍ ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၎ ညႊန္ျပသည့္ ေနရာဆီသို႕ အျခားေသာ လူရြယ္မ်ားမွာ လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ၾကေလ၏။ မုိးကို ညႊန္ျပသည့္ အရာမွာ ၾကယ္ေရာင္ အလင္းေအာက္တြင္ မည္းမည္း သ႑ာန္ႏွစ္ခုသည္ ေရႊ႕လ်ားေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။ အဆိုပါ မည္းမည္း သ႑ာန္ ႏွစ္ခုဆီမွ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္ေသး၏။
“ဟာ .. ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး တေယာထုိးမယ့္ သရဲေတြလား မသိဘူးကြ၊ ငါတို႕ ေျပးၾကရေအာင္ကြာ”
“အေရးႀကီး ဒီငေၾကာက္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ၊ အဲဒါ သရဲေတြ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဟ၊ သူတို႕ဆီက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းလာတာ ဓါတ္မီးအေရာင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ကြ”
“ငေအာင္ ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္၊ ဓါတ္မီး ကိုင္ထားပံုေထာက္ေတာ့ လူေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ငါတို႕ ရြာက ကိုႀကီးငတက္တို႕မ်ားလား မသိဘူး”
“အာ .. ကိုႀကီးငတက္က ဒီအခ်ိန္ဆို ထန္းရည္ မူးၿပီး အိပ္ေနေလာက္ၿပီ၊ ငါ သူ႕ကို ညေနက ေတြ႕တုန္းကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မူးေနၿပီဟ”
“ဒါျဖင့္ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္ၾကမတုန္းကြ”
“ဒါေတာ့ ငါတို႕ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ၊ ငါတို႕ ဟိုနားကို သြားပုန္းေနရေအာင္၊ ဓါတ္မီးေတာ့ မထုိးၾကနဲ႕ေနာ့”
ယင္းသို႕ျဖင့္ ၎တို႕ လူရြယ္တစ္စုသည္ ေတာင္ေျခႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနေသာ ထန္းပင္မ်ားေနာက္သို႕ သြားေရာက္ ပုန္းေအာင္ကာ အဆိုပါ မည္းမည္းသ႑ာန္ ႏွစ္ခုအား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလ၏။ ထို မည္းမည္းသ႑ာန္ ႏွစ္ခုသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးသထက္ နီးလာေသာအခါတြင္ ၎တို႕၏ သ႑ာန္မွာ ပို၍ ပီျပင္လာေလ၏။ လူရြယ္တစ္စု ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႕ ေရာက္ရွိလာသည့္အခါတြင္ အဆိုပါ မည္းမည္းသ႑ာန္ ႏွစ္ခုမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိရွိခြင့္ ရလိုက္ေလ၏။
“ငါတို႕ ထင္တဲ့အတိုင္း လူေတြပဲကြ၊ ငါတို႕ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမတုန္း”
“ဒါမွ ဂြက်တာပဲကြာ၊ ဒီလူေတြက ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ကြာ ေတာင္ေျခကို ဘာလာလုပ္ၾကသလဲ မသိပါဘူး”
“ေဟ့ေကာင္ … ေဟ့ေကာင္ .. ေတာင္ေျခကို မဟုတ္ဘူး .. ဟိုမွာ ေတာင္ေပၚကို တက္သြားၾကၿပီေတြ႕လား”
“ငါ ထင္တဲ့အတိုင္း တေယာထိုးမယ့္ သရဲေတြလည္း မသိဘူးေနာ္”
“အာ … ဖုိးေလးကလည္း၊ မင္းကလည္း တစ္ဆိတ္ရွိ သရဲဆိုတာႀကီးပဲ၊ မင္း မျမင္ဘူးလား၊ လူေတြမွန္း သိရက္နဲ႕”
“သရဲေတြကလည္း လူလိုပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ၊ ငါတို႕က အခု လူရုပ္ပံုစံပဲ ျမင္ရတာကို၊ အနီးကပ္ ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ၊ ေတာ္ၾကာေန သူတို႕မွာ အစြယ္ေတြ ဘာေတြ ပါေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ”
“မင္း ပါစပ္ ပိတ္ထားပါဦး ဖုိးေလးရာ၊ အခု ငါတို႕ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမတုန္း”
“ဒီလို လုပ္ရေအာင္ကြာ၊ ငါတို႕ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ကို မလိုက္ေတာ့ဘူး၊ အစီအစဥ္အတိုင္းပဲ တေယာသံၾကားရင္ အေပၚကုိ တက္ၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိေတာ့ ထားသြားရမယ္ကြ၊ ေစာေစာက ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွန္း ညာမွန္း သိတာ မဟုတ္ဘူး”
“ေအး .. ဒါပဲ ေကာင္းတယ္၊ တေယာသံ ၾကားေအာင္ ဒီေနရာကပဲ ငါတို႕ေတြ ထပ္ေစာင့္ၾကရေအာင္ကြာ”
++++++++++++++++++++
ငါးေယာက္ပါေသာ လူရြယ္အုပ္စုသည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚဆီမွ ညသန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေပၚထြက္လာတတ္သည့္ တေယာသံအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္းျဖင့္ အခ်ိန္အားျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႕အၾကာတြင္ တစ္ေယာက္ေသာ လူရြယ္မွ စကားစေလ၏။
“ေဟ့ေကာင္တို႕ေရ .. ျခင္ေတြကလည္း ေဆာ္သဟ၊ ေတာင္ေပၚက တေယာသံကလည္း ေစာင့္ပါမွ ထြက္ကို မလာေသးဘူး”
“စိတ္ ရွည္ရွည္ထားစမ္းပါ ငေအာင္ရာ၊ အခ်ိန္တန္ ထြက္လာမွာေပါ့”
“ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ေနတာပဲဟ၊ ဒါနဲ႕ ဟို မည္းမည္းႏွစ္ေယာက္လည္း ျပန္ဆင္းလာတာ မေတြ႕ရေသးဘူးေနာ့”
ထိုသို႕ ငေအာင္ ဆိုသူ လူရြယ္မွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါတြင္ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ျပန္လည္၍ ေျပာေလ၏။
“ငါလည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာကြ၊ အဲဒီ မည္းမည္းႏွစ္ေယာက္က ဘာေတြတံုး။ ဟိုငေၾကာက္ ဖိုးေလးေျပာသလို တေယာထုိးမယ့္ သရဲေတြဆိုလည္း တေယာသံက ၾကားလာရမွာေပါ့ကြ။ အခုဟာက ဘယ္လို ေတြးရမွန္းကို မသိဘူး”
“ငါအထင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာ ေနတဲ့ သရဲေတြမ်ားလား မသိဘူး။ ငါတို႕ကုိ ျမင္လို႕ အေယာင္ျပၿပီး ေျခာက္တာေနမွာ”
ယင္းသို႕ ဖုိးေလး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ေျပာေလရာ …
“ေဟ့ေကာင္ ဖုိးေလး၊ မင္းကလည္း မည္းမည္းျမင္ရင္ သရဲႀကီး ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ မင္း မလိုက္လာရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာ”
“ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ဦး၊ ငါက သရဲထင္လို႕ သရဲလို႕ေျပာတာ ဘာျဖစ္တုန္းကြာ”
“ေအး .. ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ဖုိးေလး၊ မင္းကို ေၾကာက္တတ္လြန္းလို႕ ေျပာေနတာ”
ထိုအခါ ရဲႀကီးဆိုသူမွ ေျပာေလ၏။
“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ။ ဖုိးေလးေျပာတာ ဂရုစိုက္မေနနဲ႕၊ ငါတို႕ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကဦးမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္၊ အခုဟာက ငါတို႕ အစီအစဥ္ေတြကိုေတာင္ ေျပာင္းရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီ”
“အစီအစဥ္ေတာ့ ေျပာင္းလို႕ မျဖစ္ဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာင္းရမယ္ထင္တယ္”
“လုပ္စမ္းပါဦး မိုးကို ရာ .. ဘယ္လို နည္းနည္း ေျပာင္းရမွာတံုး”
“ဒီလိုကြာ၊ ငါတို႕ ထပ္ေစာင့္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ျခင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ကိုက္လာၿပီ၊ ငါတို႕ အေၾကာင္းသိရေအာင္ ေတာင္ေပၚ တက္ၾကည့္ၾကရေအာင္ကြာ”
ယင္းသို႕ မုိးကို ဆိုသူ လူရြယ္မွ အႀကံျပဳလိုက္ေသာ အခါ အျခားေသာ လူရြယ္ ေလးေယာက္မွာ အတန္ငယ္ စဥ္းစားၾကၿပီးေနာက္ မုိးကို၏ အႀကံကို လက္ခံ အတည္ျပဳလိုက္ၾကေလ၏။ ၎ေနာက္ လူရြယ္အုပ္စုသည္ လက္နက္မ်ား အျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ ယူေဆာင္လာေသာ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားအား ကိုင္စြဲလ်က္ ေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္း ျပင္လိုက္ၾကေလေတာ့၏။
++++++++++++++++++++
ညသည္ လမိုက္ည ျဖစ္သည့္အတြက္ လ မသာေပ။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးလည္း ေမွာင္မဲေနေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ၾကယ္ေရာင္တို႕ေၾကာင့္ အတန္ငယ္ေတာ့ လင္းလက္ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အခ်ိန္သည္လည္း သန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ေလၿပီ ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္ ထုိကာလမ်ိဳးတြင္ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးေသာ ရန္ေအာင္ေတာင္ဆီသုိ႕ လာေရာက္ရန္မွာ လူတစ္ရာတြင္ တစ္ေယာက္ပင္ လုပ္ေဆာင္မည့္ အလုပ္ဟူ၍ မထင္မိပါေပ။ သိုရာတြင္မူ ရြက္လွရြာမွ လူရြယ္တစ္စုမွာမူ ယခုကဲ့သို႕ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးတြင္ ေတာင္ဆီသို႕ လာေရာက္ျခင္းထက္ ေတာင္ေပၚသို႕ပင္ တက္ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလ၏။
၎လူရြယ္တစ္စုသည္ ပံုသ႑ာန္အားျဖင့္ ေထာင္လိုက္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္ေနၾကေလ၏။ ဆိုလိုသည္မွာ တစ္ေယာက္ေနာက္မွ တစ္ေယာက္ တက္ေရာက္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ရဲႀကီးဆိုသူ လူရြယ္မွာ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ တက္ေရာက္ေန၏။ ၎၏ လက္ထဲတြင္ သစ္သားေခ်ာင္းအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသကဲ့သို႕ ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္အားလည္း သတိထား ၾကည့္ရႈကာျဖင့္ ေတာင္ေပၚဆီသုိ႕ တက္ေရာက္ေနေလသည္။
ယင္းသို႕ တက္ေရာက္လာၾကရာတြင္ ေတာင္ေပၚဆီသုိ႕ ေရာက္လုနီးအခ်ိန္တြင္ ရဲႀကီးဆိုသူမွာ ေရွ႕သို႕ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ျခင္း မျပဳေသးဘဲ ရပ္လိုက္ေလ၏။ ၎၏ ေနာက္မွ လူရြယ္မ်ားကိုလည္း ၿငိမ္ေနၾကရန္ ဟန္အမူအယာျပ၍ သတိေပးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ယင္းသို႕ေသာ သတိထား၍ သြားလာရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ စကားေျပာျခင္း မျပဳၾကရန္၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံမထြက္ေစရန္ ေတာင္ေအာက္ ကတည္းကပင္ ႀကိဳတင္ တိုင္ပင္ထားခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ဟန္အမူအယာျဖင့္ သတိေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ရဲႀကီးဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎ေနာက္မွ လူရြယ္မ်ားအား ထပ္မံ၍ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပကာ ေရွ႕ဆီသို႕လည္း လက္ညိဳးညႊန္ျပလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ လိုက္ပါလာရသူ ဖိုးေလး ဆိုသူ လူရြယ္မွာ ရဲႀကီးျပသည့္ ဟန္အမူအယာမ်ားအား ရွင္းလင္းစြာ မျမင္ရေပ။ သို႕ရာတြင္ ၎၏ ေရွ႕မွ လူရြယ္မွ ျပန္လည္ ျပသလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ သိရွိသြားရေလ၏။
ထိုသုိ႕ျဖင့္ ၎တို႕သည္ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္၏ အရိပ္အေယာင္အား ၾကည့္၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကစဥ္တြင္ …
“အမေလးဗ် ….”
ဟူေသာ ေအာ္သံႀကီးသည္ ညသန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္ကို ထြင္းေဖာက္၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္ကို ၾကားလိုက္ရေလ၏။
“ေဟ့ … ဘယ္သူလဲကြ၊ ေသခ်င္လို႕လား …”
အဆိုပါ အသံမွာ ေတာင္ေပၚရွိ ရန္ေအာင္ေတာင္ နံေဘးမွ အသံျဖစ္ေလ၏။ ယင္းသို႕ ေတာင္ေပၚဆီမွ အသံေပး၍ စိန္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း လူရြယ္အုပ္စုမွာ တုပ္တုပ္မွ်ပင္ မလႈပ္ၾကေပ။ ထိုအခါ ေတာင္ေပၚဆီမွ ေန၍ လူရြယ္အုပ္စု ရွိရာဆီသို႕ လွမ္းေလ်ာက္၍ လာသည့္ အသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
အဆိုပါ ေျခသံမွာ ၎တို႕ႏွင့္ အတန္ငယ္ နီးကပ္လာေသာ အခါတြင္ ရဲႀကီး ဆိုသူမွာ မတ္တပ္ထ၍ ရပ္လိုက္ေလ၏။ ၎ေနာက္မွ လူရြယ္မ်ားမွာလည္း ရဲႀကီး ကဲ့သို႕ပင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၿပီးေနာက္ ၎တို႕သည္ ၎တို႕ထံ ေလ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေျခသံပိုင္ရွင္ဆီသို႕ ေလ်ာက္လွမ္းသြားၾကေလ၏။
“က်ဳပ္တို႕ ရြက္လွ ရြာသားေတြပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႕ကေရာ ဘာေတြလဲ”
ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ၎တို႕ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားအား ပဝါစမ်ားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္အား ေျပာလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာအား ပဝါစည္းထားသည့္ လူတစ္ဦးမွ ရီက်ဲက်ဲ ေလသံျဖင့္ ျပန္လည္ ေျပာဆိုေလ၏။
“ဟ .. တယ္လာတဲ့ လူငယ္ပါလားေဟ့။ ငါတို႕ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႕က အခ်ိန္မေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေတာင္ေပၚကို ေရာက္လာတာလဲ။ သရဲ မေၾကာက္ဘူးလား”
“က်ဳပ္က သရဲကို လူဆုိးလူညစ္ေလာက္ မေၾကာက္တတ္ဘူးဗ်”
“သတၱိခဲေလးေတြပါလား ဖိုးေက်ာ္ေရ”
“ဟုတ္ပါသေကာ ကိုခင္ေရ။ ဒီသတၱိခဲေလးေတြကို နည္းနည္းေလး ေၾကာက္တတ္သြားေအာင္ သင္ေပးရရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်”
“အင္း .. ငါလည္း ဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာ … ငါတို႕ေတာ့ တေယာထုိးတဲ့ သရဲကို မဖမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ အတူတူ ဒီေကာင္ေလးေတြကိုပဲ ဖမ္းလိုက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူး”
ထုိအခါ ရဲႀကီးဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎၏ လက္အတြင္းမွ သစ္သားေခ်ာင္းအား ကိုင္ဆုပ္၍ ျပသရင္း …
“ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ ဒါကို ဘာမွတ္ေနတုန္း”
ဟူ၍ အသံအား အနည္းငယ္ျမွင့္ကာ ေျပာလိုက္ေလ၏။
“အဲဒါ သစ္သားေခ်ာင္းႀကီးေလကြာ၊ ငါတို႕မွာ မင္းတို႕ လက္ထဲက သစ္သားေခ်ာင္းေတြထက္ ေကာင္းတဲ့ဟာ ပါသကြ၊ ေဟာဒီမွာ ေလကြာ”
ဟူ၍ ဖိုးေက်ာ္ ဆိုသူမွာ ၎၏ ခါးၾကားတြင္ ထုိးထားသည့္ ေသနတ္အား ထုတ္ယူကာ ပြတ္သပ္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ လူရြယ္တစ္စုမွာ အဆိုပါ ေသနတ္အား ျမင္လိုက္ရေသာ အခါတြင္ တန္႕သြားၾကေလေတာ့၏။
+++++++++++++++++++++
ယင္းသို႕ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ မ်က္ႏွာအား ပဝါစ စည္းေႏွာင္ထားသူမွ ၎၏ ခါးၾကားအတြင္းမွ ေသနတ္အား ထုတ္ယူကာ လူရြယ္တစ္စုအား ၿခိမ္းေျခာက္စကား ေျပာၾကားလိုက္စဥ္တြင္ ၎၏ ေက်ာဘက္မွ အသံတစ္သံသည္ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ ထိုအသံမွာ လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ မ်က္ႏွာပဝါစ စည္းေႏွာင္ထားသူ လူႏွစ္ဦးတို႕၏ လာရင္းကိစၥျဖစ္ေသာ တေယာသံ ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။
အဆိုပါ တေယာသံမွာ လြမ္းေဆြးဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ဂီတႏွင့္ မယဥ္ပါးသူမ်ားပင္ ထိုတေယာသံအား ၾကားရသည့္ အခိုက္တြင္ ၿငိမ္သက္ကာ နားဆင္ ေနၾကမည္ဟု ထင္မိေလ၏။ ယခု ကဲ့သုိ႕ေသာ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ၾကယ္ေရာင္မ်ား ထြန္းလင္းေနေသာ လြတ္လပ္ က်ယ္ေျပာသည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး၏ ေအာက္တြင္ အဆိုပါ တေယာသံအား နားဆင္ရသည္မွာ အလံုပိတ္ ျပဇာတ္ရုံအတြင္း နားဆင္ရသည္ထက္ ပို၍ အႏွစ္သာရ ျပည့္ဝေပလိမ့္မည္ ဟူ၍လည္း ထင္ျမင္မိေလ၏။
ရြက္လွရြာသား လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ မ်က္ႏွာစည္းေႏွာင္ထားသူ လူႏွစ္ဦးတို႕သည္ တေယာသံ ထြက္ေပၚလာေသာအခါတြင္ ၎တို႕ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုေနၾကသည့္ ရန္လိုေသာ စကားမ်ားအား ေခတၱ ရပ္နားလိုက္ၾကေလ၏။ ထို႕ေနာက္တြင္ ကိုခင္ ဆိုသူမွ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား တီးတုိး ေျပာဆိုေလ၏။
“ဒီေကာင္ေတြကို ေသနတ္နဲ႕ မင္း ခ်ိန္ထားလိုက္ဦး၊ ငါ တေယာထုိးတဲ့လူကို သြားၾကည့္လိုက္မယ္။”
ထိုအခါ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွ ၎၏ ဦးေခါင္းအား အသာဆတ္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ၎၏ လက္အတြင္းမွ ေသနတ္ျဖင့္ လူရြယ္တစ္စုအား ခ်ိန္ထားလိုက္ေလ၏။ ကိုခင္ ဆိုသူမွာလည္း ၎တုိ႕၏ ေက်ာဘက္၊ ရန္ေအာင္ ေစတီေလး၏ အေရွ႕ေတာင္ ခပ္ယြန္းယြန္းမွ ေပၚထြက္လာေနသည့္ တေယာသံ ၾကားရာ အရပ္ဆီသို႕ ေလ်ွာက္လွမ္းသြားေလေတာ့၏။
++++++++++++++++
“ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ား လက္ထဲက ေသနတ္က အတုလား၊ အစစ္လား”
မုိးကို ဆိုသူ ရြယ္မွ ၎တို႕အား ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားသူ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား ေမးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွ …
“အစစ္မွန္း အတုမွန္း သိခ်င္ရင္ မင္းကို အစမ္း ပစ္ျပမယ္ေလ၊ မေကာင္းဘူးလား၊ ဟား .. ဟား ”
ဟူ၍ ေျပာဆိုလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။
“အစမ္းေတာ့ မပစ္ျပပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ခံရလို႕ ေသတဲ့လူဆိုၿပီး ရြာထဲမွာ နာမည္ႀကီးသြားပါဦးမယ္ဗ်၊ မဟုတ္ဘူးလား ေဟ့ေကာင္တို႕ရာ”
“ေအး .. ဟုတ္တယ္ မုိကိုေရ၊ နာမည္ ႀကီးမယ္ဆိုလည္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း အႀကီး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ငါတို႕ပါ ပါမွာေပါ့ကြ”
ယင္းသို႕ လူရြယ္တစ္စုမွ ၎တို႕ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုလ်က္ ရွိေနၾကစဥ္တြင္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွ ေျပာေလ၏။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ယီးတီးယားတား ေတာ့ လုပ္မယ္ မႀကံၾကနဲ႕ေနာ့။ ငါ့ လက္ညိဳးေလး တစ္ခါေကြးလိုက္ရင္ အသက္ တစ္ေခ်ာင္း ပါတတ္တယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့ ပါသြားတယ္ မထင္နဲ႕ဦး။ မခ်ိမဆန္႕ ေဝဒနာေတြကို ခံစားရေသးတယ္ဆိုတာလည္း မွတ္ထားဦး .. ဟဲ .. ဟဲ”
“ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ားကို ေမးရပါဦးမယ္ … ဒီေဝဒနာေတြက ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ေဝဒနာေတြေလာက္ ျပင္းသလားဗ်”
ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ယင္းသို႕ ေမးလိုက္ေသာ အခါတြင္ ..
“ငါ့ကို အဲဒါေတြ လာမေမးနဲ႕။ သိခ်င္ရင္ ပစ္ျပမယ္”
ဟူ၍ ေျပာဆိုကာ ၎၏ ေသနတ္ ေျပာင္းဝအား ရဲႀကီး ဆိုသူ ဘက္သုိ႕ ခ်ိန္ထားလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎၏ လက္အတြင္းမွ သစ္သားေခ်ာင္းအား ေအာက္သို႕ ခ်လိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ေျမႇာက္လိုက္ကာ ..
“ပစ္ေတာ့ မျပပါနဲ႕ဗ်ာ။ ေၾကာက္ပါတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က အဲဒီ ေဝဒနာမ်ိဳးကို မခံစားဖူးခ်င္ပါဘူး။ အဲ … ဒါေပမယ့္ .. ဒါေပမယ့္”
ဟူ၍ ၎၏ စကားအား မဆက္ေသးဘဲ မ်က္ႏွာစည္းထားသူ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ ေနာက္သို႕ ၾကည့္လိုက္ကာ ..
“ခင္ဗ်ားေတာ့ျဖင့္ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ေဝဒနာကို ခံစားရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေနာက္မွာ ေျမြေဟာက္ႀကီး …”
ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွာ အတန္ငယ္ လန္႕သြားၿပီးေနာက္ ၎၏ ေနာက္သို႕ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့၏။ ထိုအခိုက္တြင္ မုိးကို ဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎၏ လက္အတြင္း ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ သစ္သားေခ်ာင္းျဖင့္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ လက္ဆီသို႕ ပစ္ေပါက္လိုက္ေလ၏။
“ဒုတ္ ……… ခြပ္ …….. အ ….”
အျဖစ္အပ်က္မွာ ျမန္ဆန္လွ၏။ သစ္သားေခ်ာင္းမွာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ လက္ေကာက္ဝတ္အား ထိမွန္ကာ ေသနတ္ မွာလည္း ေျမသို႕ ျပဳတ္က်သြားေလ၏။ ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ အံကိုက္ပင္ လက္ကို ေျမႇာက္ထားေသာ ရဲႀကီးမွ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူထံ ေျပးသြားကာ ၎၏ ေျခေထာက္ျဖင့္ ေျမေပၚမွ ေသနတ္အား ဖိနင္းရင္း ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာအား ၎၏ ေခါင္းျဖင့္ တိုက္ခ်လိုက္ေလ၏။ က်န္လူရြယ္ ေလးေယာက္မွာလည္း ရဲႀကီးႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား ခ်ဳပ္ထားလိုက္ေလေတာ့၏။
“ေဟ့ေကာင္ .. သူ႕ မ်က္ႏွာဖံုး ဆြဲခၽြတ္လိုက္ကြာ။ ဘယ္သူလဲ သိရေအာင္”
ယင္းသို႕ ရဲႀကီး ဆိုသူမွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါ ငေအာင္ မွ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာတြင္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ပဝါစ အား ျဖတ္ခနဲ ဆြဲယူကာ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ လူရြယ္မ်ားမွာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာအား အေသအခ်ာ ၾကည့္ရႈလိုက္ၿပီးေနာက္ …
“ဟာ … ဒါ .. ငါတို႕ရြာကို လာလာေတာင္းေနတဲ့ သူေတာင္းစား မဟုတ္လားကြ။ ေတာ္ေတာ္ ရိုင္းတာပဲကြာ”
ဟူ၍ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုၾကေလ၏။ ထုိအခိုက္တြင္ …
“ဟုတ္ပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႕ရြာထဲဝင္ၿပီး ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေတာင္းစား အစစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္က ဓားျပကြယ့္”
ဟူေသာ အသံတစ္သံသည္ လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ လူရြယ္မ်ားမွာ အဆိုပါ အသံပိုင္ရွင္အား အထူးအဆန္း သဖြယ္ ၾကည့္ရႈလိုက္ေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာ သူရြယ္မွ ထိုအသံပိုင္အား ရုိးရုိး ျမင္ရရုံျဖင့္ အားမရသည့္ဟန္ျဖင့္ ဓါတ္မီးအလင္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈလိုက္သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူတံုး။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္တို႕လည္း မျမင္ဖူးပါလားဗ်”
“ငါ့ နာမည္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ လို႕ ေခၚတယ္။ ဒီလို ေကာင္မ်ိဳးေတြကို ကန္႕လန္႕ တိုက္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ ဆိုပါေတာ့ကြာ”
“ေနစမ္းပါဦးဗ်။ ခင္ဗ်ားက စံုေထာက္လား”
“မင္းတို႕ ထင္သလို ထင္လိုက္ၾကေပါ့ကြာ။ ဒါနဲ႕ ေတာင္ေအာက္မွာ မင္းတို႕ သူႀကီးရယ္၊ ဘသာေအာင္ရယ္၊ ရြာသားေတြရယ္ ေစာင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ မင္းတို႕ သူ႕ကို ထမ္းေခၚၿပီး သြားလိုက္ၾက။ ငါလည္း တစ္ေယာက္ကို သယ္ခဲ့ရဦးမယ္”
ဟူ၍ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူမွာ ထြက္ခြာသြားေလ၏။ လူရြယ္တစ္စုမွာလည္း ၎တို႕ ဖမ္းမိထားေသာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား ဆြဲေခၚကာ ေတာင္ေအာက္သို႕ ဆင္းသြားၾကေလေတာ့၏။ ရန္ေအာင္ေတာင္ ေအာက္သို႕ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ရြက္လွ ရြာသူႀကီး၊ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္ႏွင့္အတူ ရြာသား ဆယ္ေယာက္ခန္႕ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထို႕ထက္ အျခားေသာ လူသံုးဦးကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။
လူရြယ္တစ္စုသည္ ၎တို႕ ဆြဲေခၚလာေသာ ဓါးျပဆိုသူ ဖုိးေက်ာ္ အား သူႀကီးတို႕၏ လက္အတြင္းသို႕ အပ္လိုက္ၾကေလ၏။ လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူမွာလည္း ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္ ၎၏ ပုခံုးထက္ ထမ္းလာေသာ သတိေမ့ေနသည့္ လူတစ္ဦးအား သူႀကီး၏ ေရွ႕သို႕ ဝုန္းခနဲ ပစ္ခ်ေပးလိုက္ေလ၏။ ယင္းေနာက္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူမွ ဤသို႕ ေျပာေလသည္။
“ကဲ .. သူႀကီး၊ ဒီငါးေယာက္ကို ပုလိပ္လက္ကို သြားအပ္လိုက္ၾကပါ။ ပုလိပ္က ဘယ္သူေတြလဲလို႕ ေမးခဲ့ရင္ “ေၾကာင္နက္ အုပ္စုပဲ” လို႕ အေျဖေပးလိုက္ပါ။ က်ဳပ္ တာဝန္ တစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ၿပီးသြားၿပီ။”
ယင္းသုိ႕ ေျပာလိုက္ေသာအခါ လူရြယ္တို႕မွ ေမးျမန္းၾကေလ၏။
“ဒါနဲ႕ တစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္လို႕ပါ။ ေတာင္ေပၚမွာ တေယာထုိးတာက ခင္ဗ်ားလားဗ်”
“ဟုတ္ပါတယ္ ငါ့ညီတို႕ရဲ႕။ ဘာလဲ ..။ မင္းတို႕က ဥစၥာေစာင့္တို႕၊ သရဲတို႕ ဆိုတာေတြ ထင္ေနလို႕လား”
“အဟဲ … ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႕ည လာေခ်ာင္းၾကည့္တာပါ”
“ဒီတေယာသံရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ငါ့ညီတို႕ အတြက္ မဟုတ္ဘူးကြ။ ေဟာဒီက ေၾကာင္နက္ အုပ္စု အတြက္ပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက ရြာေတြကုိ လိုက္ၿပီး ဓါးျပတိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ။ ဓါးျပ ဆိုေပမယ့္ ေပါ့ေသးေသး ဓါးျပေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုက ေမ့ေနတဲ့ လူဆိုရင္ အေတာ္ နပ္တဲ့လူပဲကြ”
ယင္းတို႕ျဖင့္ သူႀကီးႏွင့္ ရြာသားမ်ားမွာ “ေၾကာင္နက္အုပ္စု” ဓါးျပမ်ားအား ပုလိပ္လက္သို႕ အပ္ႏွံရန္ ထြက္ခြာသြားၾကေလ၏။ သူႀကီး၏ မွာၾကားခ်က္အရ လူရြယ္တစ္စုသည္လည္း ရြာဆီသို႕ ျပန္သြားၾကေလ၏။ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္ႏွင့္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူတို႕မွာ ဦးသာေအာင္၏ တဲကေလးဆီသို႕ ေလ်ွာက္လွမ္းသြားၾကေလ၏။
“ေမာင္ရင္ရဲ႕ အႀကံအစည္ေတြကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ။ ကြက္တိကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲလားကြယ့္”
“အဲဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ဘသာေအာင္ရယ္။ က်ဳပ္က ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိတာေတြကို ေတြးၿပီး လႈပ္ရွားရတာပါ”
“ဒါနဲ႕ ေမာင္ရင္ကို ေမးရပါဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ညက်ရင္ေရာ ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး တေယာထုိးဦးမွာလား”
“ေတာင္ေပၚ တက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ တေယာ ထုိးမယ့္ထုိးေတာ့ ဘသာေအာင္ရဲ႕ တဲကေလး အေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာပဲ ေအးေအးလူလူ ထိုးေတာ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ .. အဲဒါဆို ဘသာေအာင္လည္း နီးနီးကပ္ကပ္ နားေထာင္လုိ႕ ရတာေပါ့”
“ဟာ .. ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ပိုေကာင္းတယ္။ ဟား .. ဟား … ဟား …”
အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွ ယင္းသို႕ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္၏ စကားအား သေဘာက်စြာ ရီေမာလိုက္သကဲ့သို႕ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္မွာလည္း အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္အား ၾကည့္ကာျဖင့္ ၎၏ မ်က္ႏွာတြင္ ၿပံဳးေယာင္သန္းလာသည္ကို ညခင္း ၾကယ္အလင္းျဖင့္ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သတည္း ……..။
=======================
By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး================
Labels: ဝတၳဳရွည္
Post a Comment