ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
သူေ႒းႀကီးတစ္ေယာက္ ျမစ္ႀကီးကို သဗၺာန္နဲ႕ျဖတ္ဖုိ႕ ငွက္ဆိပ္ကို ဆင္းလာပါတယ္။
(အိပဲ့၊ အိပဲ့  ငွက္သဗၺာန္ခတ္သြားတယ္ဆုိၿပီး ေရခ်ိဳးဆိပ္သီခ်င္းမွာေတာင္ ပါတယ္ေလ။)
“ဟိတ္ေကာင္ ငါ့ကိုလာတြဲဦး။ ေရထဲျပဳတ္က်လုိ႕ ငါ့အဖုိးတန္ အဝတ္အစားေတြ ေရစုိကုန္ရင္ မလြယ္ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
ဒီလုိနဲ႕ သမၺန္ေပၚမွာ သူေဌးႀကီးကိုတင္ၿပီး ငွက္ခတ္လာတယ္။
“အခု တစ္ေန႕ ဘယ္ေလာက္ရတံုး”
“အမွန္မရွိပါဘူး။ သူေဌးႀကီးရယ္။ တစ္က်ပ္ရ ငါးမူးရနဲ႕”
“ဝင္ေငြ ဘာမွမရပါလား။ တယ္ညံ့သကိုး”
ခဏေနျပန္ေတာ့ ...
“မင္းမွာ အိမ္ေရာရွိရဲ႕လား”
“မရွိပါဘူး။ သူေဌးႀကီးရယ္၊ ဟိုေသာင္ခံုကတဲမွာေနတာ”
“အိမ္ကေလးတစ္လံုးေတာင္ မရွိတဲ့ေကာင္၊ တယ္ညံ့သကိုး”
ဒီလုိနဲ႕ သူေဌးႀကီးက သမၺန္သမားမွာ မရွိတာေတြကို ေမးလိုက္၊ တယ္ညံ့သကိုးဆုိလုိက္နဲ႕ ျမစ္လယ္ ေရာက္လာတယ္။
အဲဒီမွာတင္ ရုတ္တရက္ မုိးေမွာင္က်လာၿပီး ေလျပင္းအတုိက္ လိႈင္းအရုိက္မွာ သမၺန္ေမွာက္ပါေရာ။
“ဟိတ္ေကာင္၊ ငါေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ ငါ့ကို ဆယ္ပါဦး”
“ေရေလးေတာင္ မကူးတတ္တဲ့ သူေဌးႀကီး၊ တယ္ညံ့သကိုး”
ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႕ သမၺန္သမားဟာ ေရကူးၿပီး ထြက္သြားပါေရာ ... ။

“ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြ မ်ားသထက္ မ်ားျပားလာခ်ိန္မွာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ ေခါင္းပါးလာတယ္။
ဂရုဏာတရားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္လာတယ္။
သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႕ ၾကည့္တတ္လာတယ္။
ပံုမွန္ဆက္ဆံေရးေတြ ကြယ္ေပ်ာက္လာတယ္။ ”

19.05.2011 ၾကာသပေတးေန႕ထုတ္ BiWeeklyEleven ဂ်ာနယ္
ေမာင္စံေပါ ေရးသားေသာ အဖုိးတန္ပစၥည္းႏွင့္ အဖုိးမတန္ေသာလူ ေဆာင္းပါးမွ ...