ရြာတစ္ရြာ တည္ၿပီဆိုရင္ “စုန္း” ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးကလည္း မပါမၿပီးလို႕ ၾကားဖူးပါတယ္။
ရြာတိုင္းမွာလည္း စုန္း ရွိၾကတယ္။
သာမာန္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ စုန္းမွန္း ဘာမွန္း မသိႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ … အတြင္းသိေတြကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ စုန္းပဲ ဆိုၿပီး သိၾကသေပါ့။
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ဝမ္းတြင္းစုန္း” မ်ိဳး။ ေမြးကတည္းက စုန္းအတတ္ကို တတ္လာၾကတဲ့လူေတြလို႕ ဆိုပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သင္ၿပီး တတ္လာတဲ့ “သင္တတ္စုန္း” ေပါ့ဗ်ာ။
စုန္း အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အခုဟာက စုန္း အေၾကာင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဋီကာ မခ်ဲ႕ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကာ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာမွာက သရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္း ….။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ က်ဳပ္တို႕ရြာက သရဲေမြးတဲ့ ကိုစာႀကီး အေၾကာင္း ….။
ကိုစာႀကီး ဆိုလို႕ အံ စာ တံုး နဲ႕ အထင္မမွားၾကနဲ႕ေနာ္။
လံုးဝ (လံုးဝ) မပတ္သက္ေၾကာင္း သတိေပးပါတယ္။ က်ဳပ္က သရဲ ေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်။ အဟီး …။
သရဲ ဘယ္လို ေမြးရမလဲ …..?
ဒီေမးခြန္းအတြက္ အလြယ္ဆံုး အေျဖကို ေျပာရရင္ “စပလင္” ေပါ့ဗ်ာ။ (စာလံုးေပါင္း မွန္လားေတာ့ မသိ)
အဲ့ဒီ စပလင္ပင္ ကို စိုက္၊ အညီႇအေဟာက္ေတြ ေလာင္းေပး။
ဒါဆို သရဲ လာကပ္ေတာ့တာပဲ။
ကိုစာႀကီး ဆိုတာက ရြာအေနာက္တံခါးနားမွာ ေနတဲ့လူႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ။
ပံုစံက တုတ္တုတ္ခုိင္ခုိင္ႀကီး။ မ်က္ႏွာေပး ကေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမယ့္ပံုစံ တစ္ကြက္မွ မရွိ။
သူ႕အိမ္က ရြာအေနာက္ဘက္ အစြန္ဆံုးပဲ။ ဒီေတာ့ သရဲေမြးလို႕ လြယ္တာေပါ့ဗ်ာ။
သူ႕အိမ္ ေနာက္ေဖးမွာလည္း ေတာအုပ္ေလးလို အပင္ေတြက စိုင္းလို႕ရယ္။
ဒီအပင္ေတြ ၾကားထဲ သူ႕ကေလးေတြကို ဝင္ေဆာ့ခြင့္ မေပးဘူးဗ်။
သူ႕ကေလးေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေပးမဝင္တာ။
ဒီအခ်က္ကပဲ ကိုစာႀကီး သရဲေမြးတယ္ ဆိုတာကုိ ရိပ္မိေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။
ကိုစာႀကီး လုပ္တဲ့ အလုပ္က “အမဲေပၚ” တဲ့ အလုပ္ ….။
အမဲေပၚ တယ္ ဆိုတာက ႏြား၊ ဝက္ စတဲ့ အေကာင္ေတြ သတ္ၿပီး အသားေရာင္းစားတဲ့ အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီအလုပ္နဲ႕ပဲ ကိုစာႀကီး က အသက္ေမြးတယ္။
အဲ့ဒီထဲက အမဲသားေတြကို သရဲေကၽြးၿပီး ေမြးထားတာေပါ့ ….။
အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ အသားေကၽြးၿပီး သရဲေမြးထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ ….။
ကိုစာႀကီး သရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုးနီးပါး သိၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ လူသိရွင္ၾကား ကိုစာႀကီး ေရွ႕မွာ ထုတ္မေျပာတတ္ၾကပါဘူး ….။
ေျပာၾကည့္ပါလား။ ေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ေသသြားမယ္ ေပါ့ …။
ေျပာတဲ့လူကို ကိုစာႀကီး က သူေမြးထားတဲ့ သရဲေတြ လႊတ္ၿပီး ဒုကၡေပးေတာ့တာပဲ။
သူ႕ေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္သြားရတဲ့ လူေတြကလည္း ရွိခဲ့သကိုးဗ်။
သူ အျမင္ကတ္တဲ့လူ၊ သူနဲ႕ မတည့္တဲ့လူေတြကိုလည္း ဒီနည္းနဲ႕ ဒုကၡေပးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
ရြာသူႀကီး ကလည္း ကိုစာႀကီး ကို သိပ္ၿပီးေတာ့ မေျပာဝံ့ရွာဘူး။
သူလည္း လူႀကီးသာ လုပ္ေနတာ၊ ေၾကာက္တတ္သကိုးဗ်။
သူႀကီးကေတာင္ မေျပာဝံ့ေတာ့ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ ရြာထဲမွာ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ႕ ဖင္ေဂါင္းက်ယ္ ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
အဲ … ဒါေပမယ့္ …. ကိုစာႀကီး ေၾကာက္တာေတာ့ ရွိတယ္။
အဲ့ဒါကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ပဲ။
ဆရာေတာ္ က ကိုစာႀကီးရဲ႕ ငယ္ဆရာ၊ ငယ္ေၾကာက္ လို႕ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ဆရာေတာ္ က ဒီသရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္းသိေတာ့ ကိုစာႀကီး ကို ေခၚၿပီး ဆံုးမတယ္။
ဒီလို ကိုစာႀကီးက သရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္းကို မလိမ္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ေလ်ာက္ျပေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆံုးမတယ္။
သရဲ မေမြးသင့္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူမ်ားကို ဒုကၡ မေပးသင့္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႕ ဒုကၡ ေရာက္တတ္ေၾကာင္း … စသည္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ … ကၽြဲပါး ေစာင္းတီး ဆိုသလိုေပါ့ …။
ကိုစာႀကီး ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ေရွ႕မွာသာ မွန္ပါ့ ဘုရား ခ်င္း ထပ္ေနတာ ….။
ရြာလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ ထံုးစံ အတိုင္းပါပဲ။
စကားစပ္တုန္း ေျပာရရင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ကိုးသခၤ်ိဳင္း ေအာင္ထားတဲ့ ဆရာတစ္ပါးပဲ ခင္ဗ်။
ဒါေၾကာင့္ ကိုစာႀကီး ေလာက္ေတာ့ ပါမႊားေပါ့ဗ်ာ။
ၿပီးေတာ့လည္း ဆရာေတာ္က သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါး ဆိုေပမယ့္ ေလာကီပညာရပ္ဘက္ ပိုအားသန္တဲ့ အေၾကာင္း …
ဆရာေတာ္ ေရးဆြဲတဲ့ အင္းေတြ အသက္ဝင္လွတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို …
ကိုစာႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။
သူ႕နာမည္က “ကိုေမႊးတံုး” ….။ (ဒီလူလည္း က်ဳပ္နဲ႕ ဘာမွ ဆိုင္ဘူးေနာ္)
သူက ကိုးသခၤ်ိဳင္း မေအာင္ခဲ့တဲ့လူ။
ငါးသခ်ၤိဳင္းေတာ့ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္သခၤ်ိဳင္း အေရာက္မွာ မခံႏိုင္ေတာ့လို႕ ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ လူ။
သူနဲ႕ ကိုစာႀကီး နဲ႕ကေတာ့ ရြာထဲမွာ ဘက္ပဲ။
ညေနဘက္ ထန္းရည္ေသာက္ေတာ့လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ။
ၾကက္တိုက္ေတာ့လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။
တပူးပူး တတြဲတြဲေပါ့ဗ်ာ ….။
ထားပါေတာ့ ….။ ပို႕စ္လည္း နည္းနည္း ရွည္သြားၿပီ။ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္။
ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ အသက္ (၄၅) ဝန္းက်င္မွာပဲ အနိစၥ ေရာက္သြားရတယ္။
ဘယ္လို ျဖစ္ၿပီး ေသသြားရတာလဲဆိုေတာ့ အနာေရာဂါ ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး။
သူ ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြက သူ႕ကို ျပန္သတ္လို႕ ေသသြားရတာ ….။
အဲ့ဒီေန႕တုန္းက အမဲလည္း မေပၚဘူး။
အမဲေပၚဖို႕ကို ဝယ္မရခဲ့တာ။ အျခားရြာဘက္ သြားေတာ့လည္း မရခဲ့ဘူးရယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ သူေမြးထားတဲ့ သရဲေတြကို အစာ မေကၽြးႏိုင္ခဲ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ …။
အဲ့ဒီေန႕ညက “အား” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို ကိုစာႀကီးတို႕ အိမ္နားက လူေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။
မနက္ခင္းက်ေတာ့ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနလို႕ လိုက္ရွာၾကည့္ၾကေတာ့ ….
သူ႕အိမ္ အေနာက္က ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ ကိုစာႀကီး ဇက္က်ိဳးၿပီး ေသေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။
ရြာထဲက လူေတြကေတာ့ မွတ္ခ်က္ျပဳၾကတယ္။
ကိုစာႀကီး ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြက အစာမေကၽြးႏိုင္လို႕ ကုတ္ခ်ိဳးၿပီး သတ္သြားတာ … တဲ့။
အခု က်ဳပ္လည္း သူတို႕ ေျပာၾကတဲ့ အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။
ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ သူေမြးထားတဲ့ သရဲေတြက သူ႕ကို ကုတ္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္သတ္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ ဂန္႕သြားပါေလေရာေပါ့ …. ဆိုတာနဲ႕ပဲ ဇာတ္သိမ္းပါတယ္ဗ်ာ …..။
ဖတ္ရႈသြားၾကသူ အေပါင္းကို ေက်းဇူးပါလို႕ ……..။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ပုိ႕စ္ တင္ခ်င္ေနတာ …
ဘာေရးရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနလို႕ …။
အဲ့ဒါ ရြာက သရဲေမြးတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးတင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း …။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ရြာတိုင္းမွာလည္း စုန္း ရွိၾကတယ္။
သာမာန္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ စုန္းမွန္း ဘာမွန္း မသိႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ … အတြင္းသိေတြကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ စုန္းပဲ ဆိုၿပီး သိၾကသေပါ့။
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ဝမ္းတြင္းစုန္း” မ်ိဳး။ ေမြးကတည္းက စုန္းအတတ္ကို တတ္လာၾကတဲ့လူေတြလို႕ ဆိုပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သင္ၿပီး တတ္လာတဲ့ “သင္တတ္စုန္း” ေပါ့ဗ်ာ။
စုန္း အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အခုဟာက စုန္း အေၾကာင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဋီကာ မခ်ဲ႕ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကာ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာမွာက သရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္း ….။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ က်ဳပ္တို႕ရြာက သရဲေမြးတဲ့ ကိုစာႀကီး အေၾကာင္း ….။
ကိုစာႀကီး ဆိုလို႕ အံ စာ တံုး နဲ႕ အထင္မမွားၾကနဲ႕ေနာ္။
လံုးဝ (လံုးဝ) မပတ္သက္ေၾကာင္း သတိေပးပါတယ္။ က်ဳပ္က သရဲ ေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်။ အဟီး …။
သရဲ ဘယ္လို ေမြးရမလဲ …..?
ဒီေမးခြန္းအတြက္ အလြယ္ဆံုး အေျဖကို ေျပာရရင္ “စပလင္” ေပါ့ဗ်ာ။ (စာလံုးေပါင္း မွန္လားေတာ့ မသိ)
အဲ့ဒီ စပလင္ပင္ ကို စိုက္၊ အညီႇအေဟာက္ေတြ ေလာင္းေပး။
ဒါဆို သရဲ လာကပ္ေတာ့တာပဲ။
ကိုစာႀကီး ဆိုတာက ရြာအေနာက္တံခါးနားမွာ ေနတဲ့လူႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ။
ပံုစံက တုတ္တုတ္ခုိင္ခုိင္ႀကီး။ မ်က္ႏွာေပး ကေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမယ့္ပံုစံ တစ္ကြက္မွ မရွိ။
သူ႕အိမ္က ရြာအေနာက္ဘက္ အစြန္ဆံုးပဲ။ ဒီေတာ့ သရဲေမြးလို႕ လြယ္တာေပါ့ဗ်ာ။
သူ႕အိမ္ ေနာက္ေဖးမွာလည္း ေတာအုပ္ေလးလို အပင္ေတြက စိုင္းလို႕ရယ္။
ဒီအပင္ေတြ ၾကားထဲ သူ႕ကေလးေတြကို ဝင္ေဆာ့ခြင့္ မေပးဘူးဗ်။
သူ႕ကေလးေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေပးမဝင္တာ။
ဒီအခ်က္ကပဲ ကိုစာႀကီး သရဲေမြးတယ္ ဆိုတာကုိ ရိပ္မိေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။
ကိုစာႀကီး လုပ္တဲ့ အလုပ္က “အမဲေပၚ” တဲ့ အလုပ္ ….။
အမဲေပၚ တယ္ ဆိုတာက ႏြား၊ ဝက္ စတဲ့ အေကာင္ေတြ သတ္ၿပီး အသားေရာင္းစားတဲ့ အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီအလုပ္နဲ႕ပဲ ကိုစာႀကီး က အသက္ေမြးတယ္။
အဲ့ဒီထဲက အမဲသားေတြကို သရဲေကၽြးၿပီး ေမြးထားတာေပါ့ ….။
အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ အသားေကၽြးၿပီး သရဲေမြးထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ ….။
ကိုစာႀကီး သရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုးနီးပါး သိၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ လူသိရွင္ၾကား ကိုစာႀကီး ေရွ႕မွာ ထုတ္မေျပာတတ္ၾကပါဘူး ….။
ေျပာၾကည့္ပါလား။ ေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ေသသြားမယ္ ေပါ့ …။
ေျပာတဲ့လူကို ကိုစာႀကီး က သူေမြးထားတဲ့ သရဲေတြ လႊတ္ၿပီး ဒုကၡေပးေတာ့တာပဲ။
သူ႕ေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္သြားရတဲ့ လူေတြကလည္း ရွိခဲ့သကိုးဗ်။
သူ အျမင္ကတ္တဲ့လူ၊ သူနဲ႕ မတည့္တဲ့လူေတြကိုလည္း ဒီနည္းနဲ႕ ဒုကၡေပးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
ရြာသူႀကီး ကလည္း ကိုစာႀကီး ကို သိပ္ၿပီးေတာ့ မေျပာဝံ့ရွာဘူး။
သူလည္း လူႀကီးသာ လုပ္ေနတာ၊ ေၾကာက္တတ္သကိုးဗ်။
သူႀကီးကေတာင္ မေျပာဝံ့ေတာ့ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ ရြာထဲမွာ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ႕ ဖင္ေဂါင္းက်ယ္ ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
အဲ … ဒါေပမယ့္ …. ကိုစာႀကီး ေၾကာက္တာေတာ့ ရွိတယ္။
အဲ့ဒါကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ပဲ။
ဆရာေတာ္ က ကိုစာႀကီးရဲ႕ ငယ္ဆရာ၊ ငယ္ေၾကာက္ လို႕ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ဆရာေတာ္ က ဒီသရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္းသိေတာ့ ကိုစာႀကီး ကို ေခၚၿပီး ဆံုးမတယ္။
“စာႀကီး …၊ မင္း သရဲေမြးတယ္ဆို၊ ဟုတ္သလား”
“မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား”
“ေအာင္မာကြာ၊ မင္းက ငါ့ကို လိမ္တာလား”
“မလိမ္ဝံ့ပါ ဘုရား”
“ေအး၊ မလိမ္ဘူးဆို၊ ငါ့ကို အမွန္အတုိင္း ေျပာစမ္း”
“မွန္ပါ့၊ ေမြးေတာ့ … အဟဲ .. ေမြးပါတယ္ ဘုရား”
ဒီလို ကိုစာႀကီးက သရဲေမြးတဲ့ အေၾကာင္းကို မလိမ္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ေလ်ာက္ျပေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆံုးမတယ္။
သရဲ မေမြးသင့္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူမ်ားကို ဒုကၡ မေပးသင့္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႕ ဒုကၡ ေရာက္တတ္ေၾကာင္း … စသည္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ … ကၽြဲပါး ေစာင္းတီး ဆိုသလိုေပါ့ …။
ကိုစာႀကီး ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ေရွ႕မွာသာ မွန္ပါ့ ဘုရား ခ်င္း ထပ္ေနတာ ….။
ရြာလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ ထံုးစံ အတိုင္းပါပဲ။
စကားစပ္တုန္း ေျပာရရင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ကိုးသခၤ်ိဳင္း ေအာင္ထားတဲ့ ဆရာတစ္ပါးပဲ ခင္ဗ်။
ဒါေၾကာင့္ ကိုစာႀကီး ေလာက္ေတာ့ ပါမႊားေပါ့ဗ်ာ။
ၿပီးေတာ့လည္း ဆရာေတာ္က သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါး ဆိုေပမယ့္ ေလာကီပညာရပ္ဘက္ ပိုအားသန္တဲ့ အေၾကာင္း …
ဆရာေတာ္ ေရးဆြဲတဲ့ အင္းေတြ အသက္ဝင္လွတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို …
ကိုစာႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။
သူ႕နာမည္က “ကိုေမႊးတံုး” ….။ (ဒီလူလည္း က်ဳပ္နဲ႕ ဘာမွ ဆိုင္ဘူးေနာ္)
သူက ကိုးသခၤ်ိဳင္း မေအာင္ခဲ့တဲ့လူ။
ငါးသခ်ၤိဳင္းေတာ့ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္သခၤ်ိဳင္း အေရာက္မွာ မခံႏိုင္ေတာ့လို႕ ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ လူ။
သူနဲ႕ ကိုစာႀကီး နဲ႕ကေတာ့ ရြာထဲမွာ ဘက္ပဲ။
ညေနဘက္ ထန္းရည္ေသာက္ေတာ့လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ။
ၾကက္တိုက္ေတာ့လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။
တပူးပူး တတြဲတြဲေပါ့ဗ်ာ ….။
ထားပါေတာ့ ….။ ပို႕စ္လည္း နည္းနည္း ရွည္သြားၿပီ။ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္။
ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ အသက္ (၄၅) ဝန္းက်င္မွာပဲ အနိစၥ ေရာက္သြားရတယ္။
ဘယ္လို ျဖစ္ၿပီး ေသသြားရတာလဲဆိုေတာ့ အနာေရာဂါ ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး။
သူ ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြက သူ႕ကို ျပန္သတ္လို႕ ေသသြားရတာ ….။
အဲ့ဒီေန႕တုန္းက အမဲလည္း မေပၚဘူး။
အမဲေပၚဖို႕ကို ဝယ္မရခဲ့တာ။ အျခားရြာဘက္ သြားေတာ့လည္း မရခဲ့ဘူးရယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ သူေမြးထားတဲ့ သရဲေတြကို အစာ မေကၽြးႏိုင္ခဲ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ …။
အဲ့ဒီေန႕ညက “အား” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို ကိုစာႀကီးတို႕ အိမ္နားက လူေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။
မနက္ခင္းက်ေတာ့ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနလို႕ လိုက္ရွာၾကည့္ၾကေတာ့ ….
သူ႕အိမ္ အေနာက္က ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ ကိုစာႀကီး ဇက္က်ိဳးၿပီး ေသေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။
ရြာထဲက လူေတြကေတာ့ မွတ္ခ်က္ျပဳၾကတယ္။
ကိုစာႀကီး ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြက အစာမေကၽြးႏိုင္လို႕ ကုတ္ခ်ိဳးၿပီး သတ္သြားတာ … တဲ့။
အခု က်ဳပ္လည္း သူတို႕ ေျပာၾကတဲ့ အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။
ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ သူေမြးထားတဲ့ သရဲေတြက သူ႕ကို ကုတ္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္သတ္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုစာႀကီး တစ္ေယာက္ ဂန္႕သြားပါေလေရာေပါ့ …. ဆိုတာနဲ႕ပဲ ဇာတ္သိမ္းပါတယ္ဗ်ာ …..။
ဖတ္ရႈသြားၾကသူ အေပါင္းကို ေက်းဇူးပါလို႕ ……..။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ပုိ႕စ္ တင္ခ်င္ေနတာ …
ဘာေရးရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနလို႕ …။
အဲ့ဒါ ရြာက သရဲေမြးတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးတင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း …။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Labels: ဝတၳဳတို
Post a Comment