က်ေနာ္ဟာ အညာသားတစ္ေယာက္ပါ။
ရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္က အေဒၚရဲ႕ အိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕အတြက္ အေဖတို႕ အေမတို႕နဲ႕ ခြဲခြာၿပီး ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကို ေျပာင္းလာခဲ့ရတယ္။ အေဒၚက အေဝးေျပး ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ ကက နဲ႕ လာႀကိဳမွာ … တဲ့” ။ ဘာတုန္း “ကက” ဆိုတာ …..? က်ေနာ္ အသက္က ငယ္ငယ္၊ “ကက” ဆိုတာလည္း ဘာႀကီးမွန္း မသိခဲ့ပါတယ္။ “ကက” ဆိုတာ ဂ်ိဳႀကီးနဲ႕မ်ားလားကြယ္။
ေၾသာ္ …. “ကက” ဆိုတာ ကားငယ္ငယ္ေလးပဲ။ အျဖဴေရာင္ Taxi ေလးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ စီးရတယ္ မိုက္တယ္ဟ။ ရြာက ကားနဲ႕မ်ားကြာပါ့။ ရြာက ကားစီးရင္ ေက်ာက္ခဲငံုသြားရင္ေတာင္ အစာေၾကေလာက္တယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ ဒါဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေျမေပၚ ေျခခ်တဲ့အခိုက္မွာ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တဲ့ စကားဟာ အဲဒီ “ကက” ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ကက” ကို စီးရင္း အေဒၚတို႕ ေနတဲ့အိမ္ဆီကို လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ ေဘးဘီဝဲယာမွာရွိေနတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲကေန ေဝဖန္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကားရဲ႕ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ နည္းနည္းဆန္းတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ “ဆန္ ဒီမွာဝယ္ပါ” … တဲ့။ “ ေအာင္မာ … ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဆန္ ဝယ္တာေတာင္ သူ႕ဆိုင္မွာ ဝယ္ရမယ္လို႕။ ဘာျဖစ္လို႕ ဝယ္ရမွာတံုး ” … လို႕ စိတ္ထဲကေန ေဝဖန္ လိုက္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဝဖန္လို႕ ဆံုးေရာ စီးလာတဲ့ ကားေလးဟာ အဲဒီ ဆိုင္းဘုတ္ရွိတဲ့ ဆုိင္ထဲကို တန္းၿပီး ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
ကိုင္း ….. ေရာက္ၿပီတဲ့။ “ဟိုက္ … ေသပဟ” ………..။ ေၾသာ္ ငါေဝဖန္တဲ့ဆိုင္က ငါ့အေဒၚအိမ္ပါပဲလားဟရုိ႕။ ဒီအျဖစ္ေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့စဥ္က ဟာသဆန္တဲ့ အလြဲေလးတစ္ခုပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းတက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက နာမည္ကို မေခၚဘူး။ “အညာသား” လို႕ ေခၚၾကတယ္။ ဒီလို ေခၚတဲ့ သူတို႕ေလသံေတြက လူကို နည္းနည္း ႏွိမ္သလိုလိုနဲ႕ ေခၚၾကတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ က်ဴရွင္တက္ေတာ့ က်ဴရွင္အိမ္က အဘြားက ေဟာဒီလို ေခၚတယ္။ “ေရႊညာသား” … တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ဟာ အညာသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊညာသား ရယ္ ……… ။ အဲဒီလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႀကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူမိခဲ့ပါေသးတယ္။
“က်ေနာ္” … ဆိုတာကို ေျပာဖို႕အတြက္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္စက ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ ရြာမွာဆို က်ဳပ္ကေလ … က်ဳပ္ကနဲ႕ … တစ္က်ဳပ္ထဲ က်ဳပ္ကို သံုးလာခဲ့တဲ့လူ။ ဒီေရာက္မွ က်ေနာ္လို႕ ေျပာရမယ္တဲ့။ က်ဳပ္ … အဲေလ … က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းစာနဲ႕အတူ အဲဒီ က်ေနာ္ ဆိုတဲ့ စကားေျပာကိုပါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။
အညာသားမို႕ ပြင့္လင္းတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လို႕ မၾကာခင္မွာပဲ ေဘးနားက စတုိးဆုိင္အိမ္မွာ အလွဴတစ္ခု လုပ္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း လာစားလွည့္တဲ့။ အဲဒီေန႕ မနက္မွာ အပီအျပင္ ဆြဲပစ္လိုက္ဖို႕ ကေလးပီပီ ဟန္ခ်ီခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူ (ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က လာေျပာတယ္။ ရန္ကုန္ အလွဴေတြမွာ အစားစားရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး စားရတယ္တဲ့။ အဲဒီ စကားဟာ ဘယ္အထိ တာသြားမယ္ဆိုတာကို သိခဲ့ရင္ အဲဒီလူေျပာခဲ့တာကို နားေထာင္ခဲ့မွာ၊ နားေယာင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သို႕ေပသိေပါ့ေလ ………….။
အလွဴကိုေရာက္ေတာ့ စားစရာေတြက ရွယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အညာသား အမွန္အကန္ စားပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး စားရတယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ မဝတဝ သာ စားၿပီး ထျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ စိတ္ႏွစ္ခုတို႕ လြန္ဆြဲေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုက မနက္က အလွဴမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဟန္ေဆာင္ စားႏိုင္ခဲ့လို႕ ရန္ကုန္ရဲ႕ ဓေလ့တစ္ခုကို လုပ္ႏိုင္ၿပီကြလို႕ အားရသလိုလို ရွိတဲ့စိတ္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဒီအတုိင္းႀကီးသာ အလွဴေတြမွာ စားရရင္ေတာ့ မႏွိပ္ပါဘူးကြာ ဆိုတဲ့ စိတ္တို႕ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္ကို စေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ရန္ကုန္အေၾကာင္း ရြာကလူေတြ ေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖရမလဲလို႕ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားသလဲလို႕ ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္စားခ်င္တာကို ရြာမွာလို ၿမိဳ႕ေပၚထိ တစ္ေနကုန္ တက္ဝယ္စရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ အလြယ္တကူ ဝယ္စားလို႕ ရႏိုင္တယ္။
ေစ်း … တဲ့။ ေစ်းေတာင္မွ ရုိးရုိးေစ်း မဟုတ္ဘူး။ “ပတၱျမားေစ်း” .. တဲ့။ အဲဒီေစ်းနာမည္ကလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္။ အဲဒီေစ်းက က်ေနာ္တို႕ အိမ္နဲ႕ နီးနီးေလးပဲ။ အစံုလည္း ရတယ္။ မနက္တုိင္း အေဒၚနဲ႕ ေစ်းလိုက္သြားၿပီဆို မုန္႕ဟင္းခါး စားရတယ္။ ရန္ကုန္က မုန္႕ဟင္းခါးက ရြာက မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ မတူဘူး။ စားလို႕ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ေအာင္မာ တစ္ခါတစ္ခါ မုန္႕ဟင္းခါးက ၾကက္ဥေလးနဲ႕ဗ်။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ေတြ႕မိတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ေန႕ဘက္မွာဆို ယင္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ညဘက္မွာဆို ျခင္ေတြက ကိုက္တယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ရန္ကုန္ထက္ ရြာက သာတဲ့အခ်က္ပဲ။ သို႕ဂလိုေၾကာင့္ ကိုယ့္ရြာကို အမြန္းတင္လိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြ ထူးျခားသလဲလို႕ ေမးရင္ ဒီလို ေျဖမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ “ေန႕မွာ ယင္၊ ညမွာ ျခင္” … အဲဒါ ရန္ကုန္ပင္။
ဝန္ခံခ်က္ ။ ။ အထက္ပါ စာစုမ်ားမွာ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို စေရာက္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ကို စေရာက္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္း ယခုကဲ့သုိ႕ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ စာစီလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း …… ။ ထိုစဥ္က ကေလးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ထဲ ျဖစ္မိသမွ်ကို ျပန္ေတြးမိရင္း ေရးသားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ….. ။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ စာမ်ားအား လာေရာက္ ဖတ္ရႈၾကပါကုန္ေသာ အရပ္ကတို႕အား ႀကိဳတင္၍ ေက်းဇူးတင္ရွိသည္ဟု ေျပာလိုပါေၾကာင္း …….. ။
ရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္က အေဒၚရဲ႕ အိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕အတြက္ အေဖတို႕ အေမတို႕နဲ႕ ခြဲခြာၿပီး ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကို ေျပာင္းလာခဲ့ရတယ္။ အေဒၚက အေဝးေျပး ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ ကက နဲ႕ လာႀကိဳမွာ … တဲ့” ။ ဘာတုန္း “ကက” ဆိုတာ …..? က်ေနာ္ အသက္က ငယ္ငယ္၊ “ကက” ဆိုတာလည္း ဘာႀကီးမွန္း မသိခဲ့ပါတယ္။ “ကက” ဆိုတာ ဂ်ိဳႀကီးနဲ႕မ်ားလားကြယ္။
ေၾသာ္ …. “ကက” ဆိုတာ ကားငယ္ငယ္ေလးပဲ။ အျဖဴေရာင္ Taxi ေလးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ စီးရတယ္ မိုက္တယ္ဟ။ ရြာက ကားနဲ႕မ်ားကြာပါ့။ ရြာက ကားစီးရင္ ေက်ာက္ခဲငံုသြားရင္ေတာင္ အစာေၾကေလာက္တယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ ဒါဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေျမေပၚ ေျခခ်တဲ့အခိုက္မွာ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တဲ့ စကားဟာ အဲဒီ “ကက” ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ကက” ကို စီးရင္း အေဒၚတို႕ ေနတဲ့အိမ္ဆီကို လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ ေဘးဘီဝဲယာမွာရွိေနတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲကေန ေဝဖန္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကားရဲ႕ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ နည္းနည္းဆန္းတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ “ဆန္ ဒီမွာဝယ္ပါ” … တဲ့။ “ ေအာင္မာ … ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဆန္ ဝယ္တာေတာင္ သူ႕ဆိုင္မွာ ဝယ္ရမယ္လို႕။ ဘာျဖစ္လို႕ ဝယ္ရမွာတံုး ” … လို႕ စိတ္ထဲကေန ေဝဖန္ လိုက္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဝဖန္လို႕ ဆံုးေရာ စီးလာတဲ့ ကားေလးဟာ အဲဒီ ဆိုင္းဘုတ္ရွိတဲ့ ဆုိင္ထဲကို တန္းၿပီး ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
ကိုင္း ….. ေရာက္ၿပီတဲ့။ “ဟိုက္ … ေသပဟ” ………..။ ေၾသာ္ ငါေဝဖန္တဲ့ဆိုင္က ငါ့အေဒၚအိမ္ပါပဲလားဟရုိ႕။ ဒီအျဖစ္ေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့စဥ္က ဟာသဆန္တဲ့ အလြဲေလးတစ္ခုပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းတက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက နာမည္ကို မေခၚဘူး။ “အညာသား” လို႕ ေခၚၾကတယ္။ ဒီလို ေခၚတဲ့ သူတို႕ေလသံေတြက လူကို နည္းနည္း ႏွိမ္သလိုလိုနဲ႕ ေခၚၾကတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ က်ဴရွင္တက္ေတာ့ က်ဴရွင္အိမ္က အဘြားက ေဟာဒီလို ေခၚတယ္။ “ေရႊညာသား” … တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ဟာ အညာသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊညာသား ရယ္ ……… ။ အဲဒီလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႀကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူမိခဲ့ပါေသးတယ္။
“က်ေနာ္” … ဆိုတာကို ေျပာဖို႕အတြက္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္စက ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ ရြာမွာဆို က်ဳပ္ကေလ … က်ဳပ္ကနဲ႕ … တစ္က်ဳပ္ထဲ က်ဳပ္ကို သံုးလာခဲ့တဲ့လူ။ ဒီေရာက္မွ က်ေနာ္လို႕ ေျပာရမယ္တဲ့။ က်ဳပ္ … အဲေလ … က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းစာနဲ႕အတူ အဲဒီ က်ေနာ္ ဆိုတဲ့ စကားေျပာကိုပါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။
အညာသားမို႕ ပြင့္လင္းတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လို႕ မၾကာခင္မွာပဲ ေဘးနားက စတုိးဆုိင္အိမ္မွာ အလွဴတစ္ခု လုပ္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း လာစားလွည့္တဲ့။ အဲဒီေန႕ မနက္မွာ အပီအျပင္ ဆြဲပစ္လိုက္ဖို႕ ကေလးပီပီ ဟန္ခ်ီခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူ (ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က လာေျပာတယ္။ ရန္ကုန္ အလွဴေတြမွာ အစားစားရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး စားရတယ္တဲ့။ အဲဒီ စကားဟာ ဘယ္အထိ တာသြားမယ္ဆိုတာကို သိခဲ့ရင္ အဲဒီလူေျပာခဲ့တာကို နားေထာင္ခဲ့မွာ၊ နားေယာင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သို႕ေပသိေပါ့ေလ ………….။
အလွဴကိုေရာက္ေတာ့ စားစရာေတြက ရွယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အညာသား အမွန္အကန္ စားပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး စားရတယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ မဝတဝ သာ စားၿပီး ထျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ စိတ္ႏွစ္ခုတို႕ လြန္ဆြဲေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုက မနက္က အလွဴမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဟန္ေဆာင္ စားႏိုင္ခဲ့လို႕ ရန္ကုန္ရဲ႕ ဓေလ့တစ္ခုကို လုပ္ႏိုင္ၿပီကြလို႕ အားရသလိုလို ရွိတဲ့စိတ္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဒီအတုိင္းႀကီးသာ အလွဴေတြမွာ စားရရင္ေတာ့ မႏွိပ္ပါဘူးကြာ ဆိုတဲ့ စိတ္တို႕ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္ကို စေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ရန္ကုန္အေၾကာင္း ရြာကလူေတြ ေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖရမလဲလို႕ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားသလဲလို႕ ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္စားခ်င္တာကို ရြာမွာလို ၿမိဳ႕ေပၚထိ တစ္ေနကုန္ တက္ဝယ္စရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ အလြယ္တကူ ဝယ္စားလို႕ ရႏိုင္တယ္။
ေစ်း … တဲ့။ ေစ်းေတာင္မွ ရုိးရုိးေစ်း မဟုတ္ဘူး။ “ပတၱျမားေစ်း” .. တဲ့။ အဲဒီေစ်းနာမည္ကလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္။ အဲဒီေစ်းက က်ေနာ္တို႕ အိမ္နဲ႕ နီးနီးေလးပဲ။ အစံုလည္း ရတယ္။ မနက္တုိင္း အေဒၚနဲ႕ ေစ်းလိုက္သြားၿပီဆို မုန္႕ဟင္းခါး စားရတယ္။ ရန္ကုန္က မုန္႕ဟင္းခါးက ရြာက မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ မတူဘူး။ စားလို႕ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ေအာင္မာ တစ္ခါတစ္ခါ မုန္႕ဟင္းခါးက ၾကက္ဥေလးနဲ႕ဗ်။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ေတြ႕မိတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ေန႕ဘက္မွာဆို ယင္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ညဘက္မွာဆို ျခင္ေတြက ကိုက္တယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ရန္ကုန္ထက္ ရြာက သာတဲ့အခ်က္ပဲ။ သို႕ဂလိုေၾကာင့္ ကိုယ့္ရြာကို အမြန္းတင္လိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြ ထူးျခားသလဲလို႕ ေမးရင္ ဒီလို ေျဖမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ “ေန႕မွာ ယင္၊ ညမွာ ျခင္” … အဲဒါ ရန္ကုန္ပင္။
ဝန္ခံခ်က္ ။ ။ အထက္ပါ စာစုမ်ားမွာ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို စေရာက္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ကို စေရာက္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္း ယခုကဲ့သုိ႕ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ စာစီလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း …… ။ ထိုစဥ္က ကေလးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ထဲ ျဖစ္မိသမွ်ကို ျပန္ေတြးမိရင္း ေရးသားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ….. ။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ စာမ်ားအား လာေရာက္ ဖတ္ရႈၾကပါကုန္ေသာ အရပ္ကတို႕အား ႀကိဳတင္၍ ေက်းဇူးတင္ရွိသည္ဟု ေျပာလိုပါေၾကာင္း …….. ။
By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး===============
Labels: ေရးမိေရးရာ စာ
Post a Comment