သူ႕ရနံ႕က ႏွစ္သက္စဖြယ္ …
သူ႕စိတ္ရင္းက ျဖဴစင္တယ္ ….
သူ႕ပြင့္ဖတ္က ယုယခ်င္စဖြယ္ …
သူ႕ကို နမ္းရိႈက္မိေတာ့တယ္ …
အုိ .. ခ်စ္ေသာ စံပါယ္ ………………။
အေရွ႕ အရပ္မွာ က်င္လည္ကာ က်က္စားေနတဲ့ ေနမင္း၊ အေနာက္အရက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ကာ ေနရာယူတဲ့အခါ ခ်စ္သူနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေျပာမယ့္ စကားေတြကို စဥ္းစားရင္းနဲ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းစားဖို႕ေတာင္မွ ေမ့ေနတတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕လံုးမွာလည္း အေပ်ာ္ေတြက ပင့္ေျမွာက္ကာထားလို႕ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေျမာက္တက္ေနသလားပါပဲ …။
ပန္းပြင့္ေလးတို႕ရဲ႕ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပြင့္ဖတ္ေတြ ဖြင့္ဟ၊ အလွေတြ ရုပ္လံုးၾကြလာပံုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေအးျမျခင္း သရုပ္ျပ လမင္းရဲ႕ ဇာတ္ထုပ္အကကိုလည္း တခုတ္တရ ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ အားမေပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လို႕လည္း စံပါယ္ဆိုသူ ခ်စ္သူလာမယ့္လမ္း မေရာက္ခင္ ကတည္းက ႀကိဳတင္မွန္းလို႕ လွမ္းခဲ့မိသူရယ္ပါ။ ဒီလုိေျပာေတာ့ စံပါယ္က ၿပံဳးတယ္။ “ကို က စကားတတ္တယ္” … တဲ့။ နားဝင္ခ်ိဳရုံသက္သက္ လုပ္ဇာတ္ခင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး ခ်စ္စံပါယ္။ ရင္တစ္ခုလံုးကို စံုကန္ၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့တဲ့ စကားေတြရယ္ပါ။ ဒီအခါ စံပါယ္က ဖြဖြေလးၿပံဳးလို႕ ခြန္းတံု႕ဟတယ္။ “ကို တကယ္ခ်စ္တာ စံပါယ္ သိပါတယ္ ကိုရယ္” … တဲ့။
စံပါယ္လို႕ တင္စား၊ ခ်စ္သူရဲ႕ ထံပါး ၾကည္ႏူးမႈ အျပည့္နဲ႕ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ခ်စ္တဲ့စံပါယ္ … သူ႕အၿပံဳးေလးေတြကလည္း ေအးျမလြန္းတယ္။ ေျပာရရင္ စမ္းေရေတာင္ ရႈံးေလာက္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မုိးထက္က လမင္း ေအးျမျခင္းဟာ ျမင္စဥ္ခဏပါကြယ္၊ စံပါယ္အၿပံဳးက ဒီထက္ပိုတယ္။ အဲ့ဒီ အၿပံဳး လူတစ္ကိုယ္လံုးဖံုးလို႕ တစ္ခါတစ္ခါ မုိးထက္မွာ ပ်ံဝဲေနသလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံသယဝင္ခဲ့မိတယ္။ ဒီလို ေျပာမိေတာ့ စံပါယ္က ရယ္တယ္။ “အပိုေတြပါ” … တဲ့။ သူ႕ရီသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြက နားထက္မွာ ဆည္းလည္းေလးေတြ ပြတ္တိုက္သြားသလို၊ အုိ .. တကယ့္ကို ၾကည္ႏူးစရာ ရီသံသာေလးေတြပါပဲကြယ္ ….။
ခ်စ္သူ အလွက ၾကည့္လို႕မရုိး၊ တစ္ေန႕တစ္ျခား ပို၍တုိး ဆိုသလို စံပါယ္ရဲ႕ အလွ၊ စံပါယ္ရဲ႕ဟန္ ဒီရင္ကို ဆူညံေစခဲ့ေပါ့။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ဆုပ္ကိုင္ျပလို႕ မရေပမယ့္လည္း စံပါယ္အတြက္ ရင္ထဲက လြင့္ထြက္လာတဲ့ စကားလံုးေလးေတြရွိတယ္။ “ေႏြဦးမွာ တြန္က်ဴးတတ္တဲ့ ဥၾသငွက္ငယ္ေလးကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ မုိးတြင္းမွာ ရြာသြန္းတတ္တဲ့ မုိးစက္ဖြဲဖြဲေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ ေဆာင္းဥတုရဲ႕ သည္းညွာဦးျဖစ္တဲ့ ျမဴႏွင္းေဖြးေဖြးေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႕လည္း စံပါယ္ရယ္။ ဒါေတြအားလံုးထက္ မင္းကို ပိုၿပီးခ်စ္တယ္…။” ဒီလို ရြတ္ျပေတာ့ စံပါယ္က ၿပံဳးတယ္။ “ယံုပါတယ္ ကိုရယ္” … တဲ့။
ႀကိဳလင့္တဲ့ ကမ္းလက္ကို နင္းတက္လို႕ မသြားခ်င္ပါဘူး ခ်စ္စံပါယ္။ အဲ့ဒီ လက္ေလးေတြကို ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ယုယမႈအျပည့္နဲ႕ ရင္ေငြ႕ေတြ ၾကားမွာ စံပါယ္ကို ေႏြးေထြးေစခ်င္သူရယ္ပါ။ တကယ္ပါ စံပါယ္ရယ္။ ခူးဖို႕လည္း မရည္ရြယ္၊ ေျခြဖုိ႕လည္း မစဥ္းစား၊ စံပါယ္ရဲ႕အနား ေရာက္လာခဲ့တဲ့သူပါ။ ရင္ခုန္သံ လႈပ္ရွား၊ စည္းခ်က္ ျမန္ေနတဲ့ သံစဥ္မ်ားဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ နိမိတ္ပါဆိုရင္ စံပါယ္ရယ္ တုိးတုိးေလးကပ္ၿပီးသာ နားေထာင္ၾကည့္ပါေတာ့ကြယ္။ ဒီလိုေျပာေတာ့ စံပါယ္က ရင္ခြင္ၾကား ျငင္သာစြာ တုိးဝင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္” … တဲ့။
ေနဝင္ဆည္းဆာရဲ႕ အလွတရား၊ တိမ္ေတြ လွပစြာ အေရာင္ေတာက္ေနလင့္ကစား ဒီအခ်ိန္ကို ဖမ္းဆုပ္ထားဖို႕ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ငယ္ေတြကလည္း တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္၊ သို႕ေပမယ့္ အခ်ိန္ကို ဘရိတ္အုပ္လို႕ ထားခ်င္မိျပန္တယ္။ ခဏတာ ေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ျမန္ဆန္လြန္အားႀကီးေနတယ္။ ဒီလို ေတြးမိတဲ့ အခိုက္မွာ စံပါယ္က သူ႕လက္က နာရီေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ “ျပန္ရေတာ့မယ္ ကိုရယ္” … တဲ့။ သူ႕ အသံေလးက တုိးလ်လ်၊ ခုိးေတြ႕ရတဲ့ တစ္ခဏဟာ အလိုမက် စရာ။ “စံပါယ္ရယ္ မခြဲခ်င္ေသးဘူးကြယ္” …။
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ အသံုးျပဳတတ္တဲ့ ေဝါဟာရ …။ စကားလံုး တစ္လံုး။ ဒီစကားလံုးကို မနည္းႀကိတ္မွိတ္ၿပီးသာ မ်ိဳခ်လိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လို႕လည္း စံပါယ္ကိုေတာ့ ေထြးေပြ႕ထားဆဲ။ စပါယ္ရဲ႕ အသက္ရွဴသံေလးေတြကို ႏွလံုးသားက ၾကားေနရပါတယ္။ “စံပါယ္လည္း ဘယ္ခြဲခ်င္ပါ့မလဲ ကိုရယ္” .. တဲ့။ သူ႕ရဲ႕ အသက္ရွဴသံေလးေတြကတစ္ဆင့္ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြ ႏွလံုးသားက အတိုင္းသား ၾကားေနရေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ခဏတာနဲ႕ ေနာက္ဆံုး မိနစ္မ်ားမွာ စံပါယ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းထက္က ဆံႏြယ္စေလးေတြကို ၾကင္နာစြာ ပြတ္သပ္ေနရင္းနဲ႕ အနမ္းရဲ႕ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ စံပါယ္ရဲ႕ ဆံႏြယ္စေတြၾကား ပြင့္လန္းလို႕ သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ “သိပ္ခ်စ္တယ္ စံပါယ္ရယ္” …။
By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး ေမာင္ရြာ ေရပုလင္း==========================
Labels: ကဗ်ာ
Post a Comment